Gorro, een oud, vermoeid, afgeleefd, zwak
Podencootje, liep op straat, met de verroeste ketting nog om zijn
nek,… Hij kon niet meer, strompelde vooruit, en keek van links, naar
rechts,… Wat doe ik hier nog,… Waar moet ik heen,… Zijn oude lichaam kon
niet meer,… Mensen zagen hem wel, maar geen van hen nam hem ter
harte,… Ze zagen hem wel, maar eigenlijk niet, mensen keken even en dan
weer weg in hun eigen comfortabele wereld,… Zo bleef Gorro een tijd lang
strompelen over deze wereld,…
Als hij een vriendelijk woord hoort, kwispelt
zijn staartje, als je hem knuffelt, hoor je hem genieten, als je hem eten
geeft, wordt hij helemaal blij,… Hij heeft niet veel meer nodig dan een
rescue mens die hem begrijpt, die begrijpt dat zijn leven een hel was, dat zijn
lichaam wat pilletjes nodig heeft, en dat zijn geluk niet op kan met een
warm kacheltje, een zacht mandje met een warm fleeceke in en een goed dik
kussentje,…
Gorro is de vriendelijkheid zelve, zijn mooie,
zachte oogjes glinsteren weer een beetje,… Hij is niet meer
overgelaten aan een opgegeven lot,… Hij is vandaag een van onze vele
zorgenkindjes,… Ik zeg altijd, onze refugio is niet ideaal, dat weten
we allemaal en geen van hen behoort hier, geen van hen verdient
dit, maar eens door onze poort heen, is er weer hoop, en die hoop houden
we vast,… Op hoop van zegen,…
Wie geeft deze oude, vriendelijke jongen nog
zijn geluk op aarde, ook al is het maar voor even ?
Meer informatie over Gorro vind je hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten