Fara, bij Fabienne heette ik Caren

Ik ben Fara, bij Fabienne heette ik Caren. Ik zat samen met mijn broer Casio bij haar. Samen op straat gezet. Ik ben nu een half jaar bij mijn baasje en haar gezin. Een moeilijke start was het, en iedereen maar proberen aardig te doen. Ik vertrouwde helemaal niemand, was onderdanig en bang. Ik had gelijk een honden vriendinnetje Fifi (zij komt bij Peter Koekebakker, Animal In Need vandaan, en is nu een jaar bij ons gezin) We hebben het reuze gezellig samen. Ik leer steeds meer .... maar mijn baasje vraagt zich af waar ik toch vandaan kom en wie mij zo heeft behandeld waardoor ik het soms nog steeds moeilijk heb. De eerste dagen/weken hier waren eng. En die grote mensen jongens die vond ik al helemaal niet leuk. Als zij te dichtbij kwamen dan viel ik tegen ze uit, heel gevaarlijk leek ik dan, en als ze mij gewoon met rust lieten, wat ze ook deden, dan beet ik toch nog even in hun kuiten. Zo bang. Ik ben weken aan de diarree geweest van de stress. Als mijn baasje naar mij toe kwam dan ging ik op mijn rug liggen. Eten deed ik alleen als er niemand in de buurt was. Ik vond het wel heel lekker om gelijk op bed te mogen slapen, was ik dat gewend? Als ik uit was geweest, dan bleef ik netjes in de tuin zitten. Maar ik mocht gewoon naar binnen. Soms heb ik het nog wel moeilijk, dan ga ik tegen de muur zitten met mijn hoofd omhoog. Als ik dan merk dat mijn baasje niet slaat maar aait dan kan ik daar erg van genieten. Til mij ook maar niet op, beet pakken om te knuffelen of mij vasthouden. Nee dat vind ik echt heel eng. Ik ben 1 jaar, maar ze denken hier dat ik ouder ben, want ik ben een beetje een muts. Ik slaap veel .... heel veel. Buiten vind ik geweldig, eenden, vogels ik ga ze achterna alsof ik een kat ben. Toen ik voor het eerst alleen moest blijven, heb ik het hele huis afgebroken. Ik was zo bang. Maar mijn baasje snapte mij steeds beter en gaf mij de tijd. Nu lig ik samen met Fifi in de vensterbank rustig te slapen en wachten we samen tot ze weer thuis komt van haar werk. Die grote mensen jongens die zijn geweldig. Ik val ze nog steeds aan, maar dan met likjes en bromgeluiden omdat ik zo blij ben. Ik ben de hele dag blij en kwispel er op los. Ik spring de hele dag tegen mijn baasje op, vindt ze niet altijd leuk, maar ze weet dat ik zo gelukkig ben nu. Elke dag gaat het beter met mij. Dan durf ik ineens met een bal of een speeltje te spelen en door de lucht te gooien. Echt leuk! Nou dit is zo'n beetje mijn verhaal. Nog even wat foto's erbij. Tot snel 🐾