Esta kwam als Esther bij me in 2009, ze was toen een jaar of 5 oud en had
veel meegemaakt. Bang voor alles. Ik had haar nog maar net toen ze zich losrukte
uit haar halsband en drie kilometer lang tegen de keer in op de snelweg
wegrende. Hoe ik haar toch nog te pakken kreeg blijft een wonder.
We hebben samen veel hondencursussen gevolgd. Het was mooi om te zien hoe
dat haar zelfvertrouwen versterkte. Zij was een hele lieve, invoelende,
bescheiden hond en haalde hoge cijfers op de examens. Ook mocht ze mee als
contacthond bij gehandicapten omdat ze voorzichtig was.
Door een verandering in mijn persoonlijke leven kreeg zij er in 2012 vier
vriendjes bij, allemaal huskies. Die gingen met haar voorzichtiger om dan met
elkaar. Mooi om te zien hoe ze haar 'vroegen' om mee te spelen, iets wat ze
graag deed ook al werd ze toen al wat ouder. Onze grote tuin was voor haar een
eldorado. Ze had alle vrijheid binnen een veilige omgeving. Een mooier karakter
van een hond zal ik nooit meer meemaken.
Op een gegeven moment zie je dat je hond niet zo lekker meer gaat. Esta
poepte steevast in huis en had het niet meer door. Maar ja, ze kwam nog blij
over en deed nog graag met alles mee. Dus ik vond het geen reden om te zeggen
dat het genoeg was. Dat heeft nog best lang geduurd en er kwam steeds een
'mankementje' bij. Dat begon met kleinere rondjes mee willen, bij het
avondrondje al helemaal niet meer mee willen, en zo verder. Ze had staar, wat op
zich geen probleem was, had een vorm van kanker, werd doof en een slappe
achterhand.
Op een dag stond ze nog wankeler op dan anders en ze keek ook alsof het
voor haar genoeg was. Ik heb haar opgepakt en ben naar de dierenarts gereden.
Hij maakte meteen tijd voor ons vrij. In mijn armen is ze heel rustig
ingeslapen.
In tranen liet ik haar daar achter. Daar kreeg ik later spijt van. De
dierenartsassistente heeft Esta nog kunnen traceren en zo kon ze nog worden
gecremeerd en uitgestrooid over zee. Daar speelde ze graag, we woonden
daar.
Moeilijk om je hond die laatste weg alleen te moeten laten afleggen. Dat
blijft me altijd bij. Het is op dit moment bijna vier maanden geleden en ik denk
elke dag aan haar.
Vervelen doen we we ons niet want, naast de huskies, hebben we weer voor
een nieuwe Ace hond gekozen. In alle opzichten het tegenovergestelde van Esta.
Deze nieuwe hond, Suka, is jong, groot, wild en onbezonnen. We gaan er weer wat
moois van maken samen en bouwen aan een band.
Met hartelijke groet,
Marianne Janssen-Willems
Geen opmerkingen:
Een reactie posten