Wij zijn twee vluchtelingen. Niet uit Syrië, Afghanistan,
Iran of andere Oosterse landen.
Wij komen uit Spanje. Daar houden ze niet zo van ons
soort. We worden gebruikt en vooral misbruikt. En daarna gedumpt. Vastgebonden
en soms opgehangen aan een boom omdat het jachtseizoen voorbij is en we niet
meer nodig zijn. Naar een dodingsstation gebracht om ons te laten inslapen.
Toch komen er steeds meer van ons soort. Er wordt niets gedaan om de vele
geboorten te laten stoppen, preventieve of nuttige ingrepen om ons niet verder te
vermenigvuldigen worden door de staat Spanje niet als heilzaam en noodzakelijk gezien.
En dus gaat het dumpen door.
Maar, gelukkig, zijn er ook in Spanje mensen met een hart
voor ons. En zelfs uit het verre Nederland en andere landen komen hier lieve
mensen om ons zo veel mogelijk te helpen. Er worden door hen woonplekken voor
ons gebouwd waarin we ons veilig kunnen voelen. En allemaal met vrijwilligers
en met geschonken geld en goederen. Die lieve mensen komen ons vaak net op tijd
redden uit een dodingsstation. Of we worden over het hek gegooid bij de
woonplekken, of aan het hek gebonden om maar gevonden te worden.
En dan worden we helemaal verzorgd tot we weer opgeknapt
zijn. Want vaak zijn we er heel slecht aan toe, hebben maanden geen eten gehad
en ook onze kindjes niet. Hebben allerlei ziekten opgelopen. Maar bij die lieve
weldoeners krijgen we weer alle kansen, medicijnen en hulp van kundige dokters.
En dan, als we weer helemaal opgeknapt zijn, worden er
mooie foto’s van ons gemaakt, krijgen we een echte naam en wordt ons verhaal
opgeschreven. En dat krijgen dan mensen te zien in Nederland, in België. En als
die ons dan leuk vinden, dan gaan we met een vliegtuig (wel een beetje eng maar
heel spannend!) naar een nieuw huis waar we altijd mogen blijven wonen en eten
en spelen en waar we echt lief worden gevonden!
We zijn met heel veel, en vaak moeten we lang wachten tot
we aan de beurt zijn. Maar, dat hebben we er allemaal voor over. Alles beter
dan te moeten zwerven of dood gemaakt te worden.
Wij zijn twee van die vluchtelingen. En wij heten GUAPA
en DOMMEL. Ruim een jaar kwam Guapa terecht bij lieve opvangmama Annemie in
België, omdat het bij het eerste gezin dat haar opnam niet lukte. En Annemie deed enorm haar best om
een echt goed tehuis te vinden. En met succes, want een tijdje later bracht ze
me zelf vanuit België naar Nederland, naar een prachtige boerderij. Ik was
eerst nog erg bang, maar ze waren zo lief voor me, dat ik langzamerhand weer
vertrouwen kreeg. En helemaal toen Dommel kwam, ook uit Spanje, met het
vliegtuig van Malaga naar Eindhoven. Op dierendag, 4 oktober, mooier kan niet!
Dommel is me d’r één: hij jut iedereen op, blijft maar spelen en rennen, totdat
hij moe in het hooi gaat slapen.
We hebben nu de twee liefste baasjes van de hele wereld.
En we wonen op een grote boerderij, met heel veel ruimte om te rennen en te
spelen. Er zijn daar nog zes andere hondjes en honden, grotere en kleinere. En
daar kunnen we het zo goed mee vinden! Maar wij, Guapa en Dommel, hebben toch
een speciale band met elkaar. Als er een vliegtuig overvliegt kijken we allebei
omhoog: ze komen ons toch niet weer halen? En we verstaan elkaar ook heel goed,
lekker Spaans, kunnen de anderen ons niet volgen. Maar, we volgen ook trouw de
inburgeringscursussen hoor! We hebben zelfs al samen naar de troonrede van de
Koning van Nederland (van Hispanje!) gekeken. En hebben toen allebei onze kop
geschud: ze moeten hier ook nog veel leren.
Maar wij zijn zo blij hier te zijn. We willen nooit meer
terug.
Onze baasjes zouden alle hondjes van de wereld wel willen
redden, maar dat gaat gewoon niet. Maar ons hondenwereldje hebben ze wel gered.
En daar zijn we ze zo dankbaar voor, dat we de hele dag maar blijven knuffelen.
U wilt ook zo’n lieve soortgenoot van ons? DOEN!!!!
Asten-Heusden, Oktober 2016
Margriet Hoffmans, Luuk Jonkers
Ik heb op de link geklicked om een beter idee te krijgen van jullie drijfveer... Het verhaal is veeeeeeel te lang en de letters zijn veeeeeel te klein om mij te stimuleren te proberen te lezen (77 met een beginnende cataract en andere oog problemen). Sorry maar je hebt al een mogelijke vriend verloren.
BeantwoordenVerwijderen