Zoals mensen een levensverhaal hebben, zo
heeft elk dier dit ook. Dat van Bes is meer dan de moeite
waard!
Hij werd in Gibralter bij een fokker
geboren en het beertje werd later aangekocht door een Spaanse
familie.
Het prachtige kleine, pluchen beertje, dat
het speelgoedje van zoonlief was, groeide in zes maanden tijd uit tot een grote
beer. Toen begonnen de problemen. De vrouw des
huizes had geen behoefte aan de harige bol, zoonlief had een ander speeltje
gevonden en papa die bracht hem naar een zo gezegde
geweldige vriend!
Die nam Bes en zou hem gelukkig
maken!
Deze vriend woonde in Cadiz en nam hem mee
naar zijn buitenhuis, waar hij een teefje bijzette, zodat er telkens mooie
beertjes op de wereld kwamen, die met Kerstmis altijd
in waren en geld opbrachten.
Na een tijdje was ook hier het plezier
vanaf en werd Bes zwaar verwaarloosd door de vriend in een dodenstation
achtergelaten, om binnen de tien
dagen afgemaakt te worden.
Een vrijwilliger, die daar honden redt, belde
me en vroeg of ik de hond kon helpen, wat we uiteraard deden.
Toen Bes bij ons kwam was hij erg zwak,
mager, had een enorme oorontsteking, een vacht die één klitten was,
één smeerlapperij, kortom, een grote sukkel - om bij te
huilen!
Wij ontdekten dat hij nog steeds op
naam van een eigenaar in Gibraltar stond en verwittigden het dodenstation, zodat
zij Bes op onze naam
zouden zetten, wat echter niet gebeurde! Na twee maanden belden zij ons met het
bericht dat de eigenaar de hond terug wilde
en hem zou komen halen. We
wisten geen raad, waren in paniek. Wie is die eigenaar en waarom pas na twee
maanden?
Wettelijk MOESTEN we Bes teruggeven. Ik was
helemaal van de kaart, maar had geen keuze. De eigenaar kwam en had een “ANDERE” vriend
mee die hem zou meenemen. We vroegen hem of dat wel verstandig was wetende wat
er voorheen met Bes gebeurd was, maar zijn
vriend was een superman en zou heel goed voor Bes zorgen…
Ik was in alle staten maar volgens de wet
moest Bes terug mee met de wettelijke eigenaar op papier. Wetende dat het een
stuk onbenul was, wat je gewoon kon zien,
ging Bes mee. Wij hadden tijdens het twee
maandenverblijf Bes verzorgd en de beest helpen herstellen.
Zo was zijn huid
weer helemaal in orde gekomen, was hij aangekomen, waren testen, castratie, vaccins oké en ging hij als een perfecte
hond terug mee met dat ene
baasje dat opnieuw voor hem een baasje gevonden
had. Wij mochten en konden niets anders doen dan Bes te zien
gaan...
Je kan je niet indenken hoe machteloos en
slecht je je dan voelt, want het voelde niet lekker!
Maanden later belde een vriendin van me met
de boodschap: “Fabienne, er zit een Chow Chow in het dodenstation. Kan je me
niet helpen hem te redden?"
Geen haar op mijn hoofd dacht eraan dat het
opnieuw over Bes zou zijn, maar Bes herkende ons en we realiseerden ons dat het
wel degelijk Bes was! Hij ging helemaal tekeer en groette ons
uitbundig!
Door zijn castratie, was fokken
natuurlijk onmogelijk geworden en had de goede vriend van het baasje hem maar 5
km van ons asiel in het
dodenstation binnengebracht, om af te
maken! Het is toch niet te geloven!
Zijn huid ziet er niet uit, zijn gemoedstoestand is
zoek, maar toch is de beest zo blij weer bij ons te zijn...
Je begrijpt dat onze Chow Chow nu eindelijk
het geschikte baasje moet vinden. Het is goed geweest!
De stakkerd heeft tot op heden nog geen geluk
gekend, Chow Chows zijn aparte honden. Het lijken beertjes, maar hebben een
kenner van het ras nodig om begrepen te worden. Het blijven speciale
karakters…
Klik hier voor een filmpje gemaakt van Bes
Wil je meer gegevens over Bes klik dan even hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten