Hallo!
Kennen jullie mij nog? Ik ben het, Ferdinand! Al luister ik in België naar de
naam “Bas”, maar ik doe soms alsof ik mijn nieuwe naam nog niet ken, hihi 😜
Mijn
verhaal? Wel, toen ik nog heel klein was, ben ik beland in een dodingsstation in
Spanje. Hoe ik daar terecht gekomen ben, weet ik niet meer. Maar dat het niet
goed met me ging, dat zag iedereen 😔 Een levend geraamte, ziek en een doffe blik.
Ik had niet de energie, noch een sprankeltje hoop over. Ik zat immers gewoon te
wachten op mijn dood, als hond voel je zoiets aan 😢 Tot Ace Charity me zag en rotsvast in mij
geloofde. Ze hebben me uitgekocht en helemaal opgelapt; het is dankzij hen dat
ik het geloof in de mensheid nog niet verloren ben. En op mijn 1ste verjaardag
kreeg ik wel een heel leuk verjaardagscadeautje: ik werd na een te lange
vliegtuigreis (sorry, het was echt niet mijn ding) opgehaald door mijn nieuwe
baasjes!
Ik
woon dus nu iets meer dan een maand in België. Mijn baasjes hadden me wel op
voorhand gewaarschuwd dat ze op een appartementje wonen, en dus (nog) geen grote
tuin voor me hebben. Maar voor mij hoeft het allesbehalve perfect te zijn, met
wat liefde en aandacht ben ik méér dan gelukkig 😊 Dus ik pas mij prima aan op hun kleine
woonst! Binnen ben ik heel erg rustig en stil, ik wil onze buren immers geen
overlast bezorgen. Zelfs als ik alleen ben, hou ik mij heel erg rustig, want dan
houden mijn crazy baasjes mij in de gaten met een app én een camera. Intussen kan ik al 7 uur alleen blijven, en
langzaam bouwen we op naar 8 à 9 uur. Ik verbaas jullie hé? 😌 Natuurlijk krijg ik wel voldoende beweging:
’s morgens mag ik op de hondenwei als een malle rennen achter mijn speeltjes, ’s
avonds doen we meestal een flinke wandeling tot mijn tong bijna op de grond
hangt of gaan we naar een losloopweide waar ik me kan uitleven met andere
hondjes. En vlak voor het slapen gaan, doen we nog een kort toertje. Maar het
leukste vind ik het weekend, want dan krijg ik extraatjes, zoals bijvoorbeeld
een dagje naar de Ardennen, naar de zee of naar de zoo. Voor mij mag het dus
gerust elke dag weekend zijn.
Door
deze uitstapjes groeit ook mijn zelfvertrouwen. Ik blijf bijvoorbeeld al flink
bij mijn baasjes bij het passeren van auto’s, paarden, kippen, standbeelden
(waarvoor die dienen heb ik nog wel altijd niet begrepen), … In het begin kroop
ik immers tijdens het wandelen soms liever tussen mijn baasjes hun benen, dan
dat ik vooruit moest wandelen. Het is makkelijker gezegd dan gedaan hoor 😕 Maar intussen is dit al helemaal veranderd,
en mijn baasjes hebben me beloofd niets te forceren, we doen alles poot voor
poot.
Over
mijn karaktertje hoor ik voorlopig niets anders dan lof! Ik heb zelfs al een
paar keer “droomhondje” horen vallen. 😏 Eerlijk is eerlijk: ik heb wel mijn koppige
momenten. Maar ik ben zo lief en zo zachtaardig voor mens en dier (ik heb al
genoeg zinloos geweld gezien, toch?). Ik ben ook al meermaals op stap geweest
met joelende kinderen, ze hebben zelfs al met mij mogen wandelen! Ook heb ik
mijn dogsitters op een paar uren tijd helemaal rond mijn pootje kunnen winden en
heb ik op de hondenschool in mijn eerste les iedereen al omver geblazen. Op de
losloopweides maak ik tevens heel snel vriendjes en ik ben uiterst geduldig met
mijn nieuw Jack Russell-vriendinnetje waar ik regelmatig op bezoek ga (want zij
is iets minder enthousiast over mijn komst, maar hé, dat komt wel snor).
En
hoe het intussen met mijn gezondheid gaat? Naar mijn gevoel, beter dan ooit!
Mijn pelsje blinkt helemaal, én ik heb eindelijke een gezonde, natte neus 😎 Bovendien ben ik intussen al negatief getest
op Leishmania! Het enige nadeel hiervan is dat ik die twee schelletjes hesp per
dag niet meer met zekerheid ga krijgen 😜 Voor de rest zijn we nog wel een paar keer
bij de dierenarts moeten langsgaan; voor mijn lichaam is zo’n aanpassing ook
niet zo makkelijk, begrijp je? Maar het komt allemaal goed, daar heb ik nu -
meer dan ooit - alle vertrouwen in.
Ziezo,
nu hebben jullie een idee van mijn nieuwe leven. Maar voor ik hier afsluit, zou
ik toch al mijn vriendjes van Ace/Shin nogmaals willen bedanken. Zij hebben
immers mijn leven gered, en dat van vele andere hondenvriendjes. Een dikke,
natte lek voor Dirk & Fabienne (zo’n groot hart voor dieren ben ik nog niet
zo vaak tegengekomen) en heel hun enthousiaste achterban. Vanop afstand steun ik
jullie mee in de energieslopende strijd in Spanje. Mijn baasjes verkondigen ook
tegen iedereen die het al dan niet horen wil, in wat voor triestige toestanden
wij in Spanje moeten overleven. We zullen maar denken dat alle beetjes helpen
hé. Mijn allergrootste wens is immers dat mijn andere hondenvriendjes daar ook
een gouden mandje krijgen - de hoop alleszins niet opgeven, makkers! 🍀
Een
natte (!) neuzeneus en een lief pootje,
Bas 🐾
Geen opmerkingen:
Een reactie posten