Met argwaan neem ik mijn telefoon op en
telkens als ik een onbekend nummer zie, denk ik zou ik wel antwoorden? Toch doe
je het en dan begint het: we hebben een hond
gevonden, zijn met vakantie, niemand wil haar helpen.
De politie stuurt ons naar het
dodenstation, maar daar maken ze haar af en dat willen we niet. Ze is erg klein,
amper kniehoog, wil je ons helpen, a.u.b.? De hele
zomer gaat dat maar door. Dit keer waren het Duitse toeristen, die achter Velez
Malaga verbleven, wat een serieuze afstand is!
Ik legde hen uit dat wij vol zaten, etc, dat
ze in hun buurt naar een hulpverlenende organisatie moesten zoeken! Toen begon
de vrouw te wenen …
De klaagzang was zo erg dat ik dacht:
een kleintje kunnen we misschien...
En toen kwamen ze en wat dacht je: het was
zeer zeker haar eigen hondje, want Pilar hing met twee pootjes om haar heen,
bevend en vol angst zag ze de hele refugio en haar honden op zich afkomen. Dit
was geen verloren hond en ook geen klein hondje. Ze was 53 cm groot.
De vrouw stond haar krokodilletranen te wenen, hier moesten we geen tekening
bij maken! Pilar was gehecht aan haar baasje dat verloochende haar baasje te
zijn!
De taal van Pilar was meer dan duidelijk. Hoe
kan je het over je hart krijgen? Zij liep huilend weg, maar voor Pilar was het
veel en veel erger...
Ze was echt in shock, de arme stakkerd.
Enfin, ze is nu bij ons, zal zich moeten aanpassen en dan zien we weer. Ze is
erg lief …
Haar leven kreeg een andere wending en de
zogenaamde toerist zal wel ergens op een terrasje met een probleem minder
zitten!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten