Het ging door merg en been, een gehuil dat je
doet rennen en afvragen: wat is hier aan de hand? Zo een geluid maakte deze
kleine amper een vuist hoge puppy, toen we in het dodenstation
waren.
Toen ik aan de kooi kwam, zag ik dat
kleine pupje met zijn twee kleine pootjes op en neer die tralies glijden. Hij
beet in de ijzeren staven, stak zijn pootjes door de tralies heen: zie me
a.u.b., hoor me, red me? De grote honden trapten op hem en liepen hem omver.
Hulpeloos en met hoge stem probeerde hij onze aandacht te trekken. Zo
een klein ventje. Toen ik hem opnam, rook je zo de puppy. Waar was zijn mama?
Hij was zo klein en zo fragile, zittend tussen de grote makkers die wellicht wel
niets deden aan hem, maar toch …
Hij ging met ons mee en wel vooraan als
kleinste spruit! Hij kroop helemaal in mijn nek, jankend en hunkerend,
hartverscheurend! Ze zijn dan wel klein en weten van
niets, maar aanvoelen deed Ronneke het zeker. Hij is nu bij ons en was eerst
kantje boord: te lang zonder eten geweest en te zwaar
verwaarloosd.
Gelukkig heeft ie zich herpakt en ontwikkelt
hij zich als een adorabel, lief hondje, dankbaar en onschuldig ligt ie in onze
armen, ronkt als een klein content hummeltje. Veel vraagt ie niet: eten,
drinken, spelen en als een blok in slaap vallen. Het is een echt tof
bazeke!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten