Marijntje… onze lieve skat

Hoi… ik zal ons even voorstellen, wij zijn Lowie & Marchien uit Abbekerk (Noord-Holland) nadat onze laatste hond (groenendaeler, reu) 2 jaar geleden overleden is zeiden wij tegen elkaar: nu niet meer…
We hebben al bijna 40 jaar honden gehad dus: genoeg is genoeg… Haha… dus niet… via google met de zoekopdracht SETTER (was onze eerste hond) kwamen we (per ongeluk) op de stichting ACE uit.

En wat zagen we daar: MARIJN... meteen verkocht… wat een lief smoeltje… die wouwen we wel…
DOM ..DOM zou iemand anders zeggen, maar wij kunnen koppen lezen zeiden we tegen elkaar… dit beessie zit goed in elkaar, zie je zo in die ogen…

Zo gezegd zo gedaan, zou je zeggen… L nee dat ging wel even anders:
Eerst even een mailtje sturen, vervolgens het correspondentietraject in  … en… tja en toen begon het papieren circus, vragenformulier, adoptiecontract en nog héél veel correspondentie over voordat er ook maar sprake was dat wij Marijn konden adopteren.

Inmiddels waren wij een aantal mailtjes met foto’s en tegen-correspondentie verder: dat wij al heel lang honden en andere dieren hadden (wij wonen op een boerderij).
Allemaal prima … maar wij moesten toch wel even hekken plaatsen minimaal 1.20 meter hoog want Marijn kon weleens vluchtgedrag vertonen… Wij zijn hierin ver gegaan, hekken en poorten geplaatst … foto’s gemaakt (voor het bewijs: dat wij het ook daadwerkelijk gedaan hebben) en dat was geen sinecure want we hebben een groot erf met sloten rondom….

Na een aantal weken kregen wij toch het fiat (hé, hé… wij hadden inmiddels al mailtjes gestuurd dat we er klaar mee waren, want het duurde voor ons al zo lang en de correspondentie liep een beetje stroef) … wij zouden bezoek krijgen van Rita voor een inspectie van de nieuwe baasjes en de thuissituatie .. Nou… gelukkig goedgekeurd.. door Rita en haar man… J

Nu de laatste hindernis nog:

… Hoe en wanneer krijgen we in godsnaam die hond hier…, nou dat is allemaal goed geregeld volgens
de site… En dat is het ook: inmiddels was het al bijna kerstmis:
en ja ..op 20 december (5 weken na ons eerste contact over adoptie van Marijn was het zover wij konden hem 

’s avonds ophalen op Rotterdam Airport.
Bloedspannend en een rot-eind rijden en daar sta je dan met nog enkele aspirant adoptieouders.

Maar: ons kerstkado is geland… en na de formaliteiten hupsakee de honden uit de kennels en mee de auto in, best spannend want het arme beest heeft toch heel wat meegemaakt…
Marchien op de achterbank, Marijntje in zijn nieuwe hondenmand ernaast en karren maar volgas naar huis want het was inmiddels al 1 uur ’s nachts en we moesten nog een stukkie….
Thuis aangekomen, (eten & drinken stond al klaar), uitgelaten op het erf en ikzelf ben die nacht op de bank gekropen vlakbij Marijntje… ging allemaal prima…

3 maanden verder… (het vervolg)
Marijn is lekker thuis, heeft 500% vertrouwen in zijn baasje Marchien (vrouwelijk).
En het mannetje wat ook in huis loopt … tja daar gaat het wat stroever mee. Eigenlijk helemaal niet… en dat doet zeer vooral als je gek op het beestje bent en je uiterst je best doet om het vertrouwen te krijgen van dat kereltje. Zijn plasje en grote boodschap ligt elke dag trouw in de keuken: verdimme das wat minder dit ondanks het feit dat hij zo’n 10x per dag op het erf (onder begeleiding van marchien of mij) uitgelaten wordt.
Maar gelukkig is dit uiteindelijk ook van voorbijgaande aard en tot vandaag aan de dag is dit niet meer voorgekomen.

Marijn’s handicap/trauma
Wij zijn nu zo’n 6 maanden verder, het is een ontzettend lieve hond, héél sociaal naar vrouwen, kinderen en andere dieren die hij zo nu en dan tegenkomt.
Hij is gek op haring (met uitjes), olijven/kaasjes en alles wat er op ons bord ligt… J op de markt in Medemblik kennen ze hem al… iedereen moet hem even aaien…
Waar Marchien is: is hij ook toilet, douche, slaapkamer, 1^ste of 2^e verdieping, erf of schuur maakt hem niet uit: we zouden hem beter shadow kunnen noemen J.
Ook hebben wij hem de laatste tijd meegenomen op onze korte trips naar Texel, hotelkamer, appartement en caravan: geen probleem, geen geblaf, zindelijk en braaf.

Er is eigenlijk maar één probleem: mannen tot vandaag aan de dag is hij wantrouwend naar mannen voor mij is hij lief, hij komt zijn aaitje halen, accepteert me … maar toch.. hij is er nog lang niet. Na de vakantie ga ik op cursus met hem (alleen) dan komt het wel goed denk ik.
Overigens is hij 1x uitgebroken (ondanks alle voorzorgmaatregelen) daar is hij zo van geschrokken dat tot vandaag aan de dag de poort niet meer gesloten hoeft te worden. Hij taalt er niet meer om…
Immers hij is thuis…. Bij het vrouwtje… J

Tot slot:
We hebben er een maatje bij gekregen, hij heeft een speciaal karakter (zeggen we allemaal van onze hond(e) hij is lief, intelligent, aanhankelijk, gek op autorijden, gek op water (zwemt graag in het IJsselmeer), eet alles wat wij ook eten, kan goed thuis alleen zijn als dat nodig mocht zijn (als we even boodschappen doen) kortom ons lieve maatje waar we nog heel veel plezier aan gaan beleven.

Met groet, Lowie & Marchien