Ik dacht dat ik een hond had uitgezocht op de
site van ACE, in de maat van een Basset, maar dan wat lichter gebouwd. Een
Podenco-Maneto kruising. Maar mijn mond zakte open van verbazing toen ze hier
was. Hebben ze in Spanje een groot deel van de lucht uit haar laten lopen?? Ze
had zo per brievenbuspost verstuurd kunnen worden. Ik denk dat ze prima in een
bubbeltjesplastic-envelop past. Ik kon mijn ogen niet geloven. Zo flink en rond,
gelijk een Basset, ze er op de foto’s en filmpjes uit zag, zo’n mini-muisje
stond er voor mijn voeten. Ik dacht dat ik wat aan mijn ogen mankeerde. Ik kon
het niet geloven (en nog steeds niet) dat dit poppetje een echte hond was. Maar
ze is een echte hond. Op en top.
Oververmoeid en gedesoriënteerd hobbelde ze
achter je aan. Ze wilde er bij blijven. Ze ging achter je stoel op de grond
zitten. Viel om van de slaap. Het heeft even geduurd voordat ze op een kleed
ging zitten. Dat eenmaal ontdekt te hebben is ze gaan slapen.
Na wat gegeten, geslapen en buiten geweest, kwam
er meer leven in haar. Bij de andere honden wilde ze ook horen. Met het uur
voelde ze zich beter. Ze deed alles heel voorzichtig stap voor stap. ‘s Avonds
was ze al één van hun. Wilde met alles meedoen.
Mijn dochter, die een paar huizen terug woont,
kwam even langs met haar zoontje, wat bijna dagelijks gebeurd. Even naar het
nieuwe hondje kijken. Ik zei dat er geen hondje was, maar een klein muisje. En
dat muisje kwispelde ook tegen hun. Ze wilden haar zo mee naar huis nemen. Maar
dat gebeurd natuurlijk niet.
De volgende dag gaat het nog beter. Ze begint
zich thuis te voelen. Wil wat spelen met de andere honden Gustavo, de Basset en
Herbelles, de grootste, zij vinden haar ook ontzettend leuk. Ze behandelde
Cadenita als hun “ere-gast” op de 1e dag. Ze mocht op hun favoriete plaatsjes
komen. Alles mocht. De 2e dag was ze gedegradeerd als “gast” en liet Gus merken
dat alle botten van hem waren en ook zijn kussen, dit alleen met 1 maal kort
grommen. Dat was voor Cadenita voldoende duidelijk. Maar de 3e dag heeft ze
voorzichtig toch ook een bot gepakt. Ach, ze is met alles zo voorzichtig. Zo
lief. Ook tegen de andere 2 honden. Af en toe hapt ze van blijdschap héél
zachtjes in je hand. En maar kwispelen.
Ze heeft haar plekje wel gevonden, wil bij de
honden horen en alles meedoen. Het is een clowntje, precies zoals ik had
gedacht.
En dan komt de gedachte naar boven: Hoe kunnen
mensen toch zoiets liefs zo maar wegdoen, of iets ergs aandoen. Ze is in de
haven gevonden. Vreselijk zo’n klein prulleke alleen op de kade. Ze zal toch
maar in het water vallen........
Pauline.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten