Heel af en toe krijg ik weleens het verzoek
van ACE om eens te helpen met een hondje. Ik ga dan bij de mensen langs en
probeer op basis van mijn ervaringen iets toe te voegen aan het geluk van mens
en hond. Ik ga niet alleen naar de mensen toe, maar zo af en toe komt er ook
weleens een hond bij ons logeren en die dan met behulp van mijn roedel, Boxer,
herder, X stafford, X pitbull gerehabiliteerd kunnen worden.
Een klein jaar geleden werd aan mij gevraagd
of ik enige hulp/adviezen kon bieden bij Xavier. Xavier werd toen Sam genoemd
en dit manneke had de pech dat zijn introductie niet goed verlopen was. De
adoptant moest een trap op lopen om in zijn huis te komen en door een
letterlijke misstap, schrok de man en zo ook Sam. Gevolg; Sam viel van de trap
en wilde eigenlijk niets meer van de adoptant weten, niet begrijpende dat de
bewuste adoptant het alleen maar goed bedoelde met hem.
Sam wilde niet in huis maar liep buiten op het
erf rond. In de nacht wilde hij wel op de badkamer slapen, maar zeker niet in
de kamer bij zijn adoptanten. Hij was gewoon bang van het gebeurde op de trap.
Dit duurde een klein jaartje en de adoptanten kregen van de dierenarts te horen
dat het waarschijnlijk niet meer goed ging komen met hem. Als een dierenarts dergelijke
dingen zegt, dan gaan mensen nadenken en gelukkig waren deze mensen zo
verstandig om contact met ACE te zoeken. Elvira nam contact met mij op en na
enige overleg hebben wij toen gezamenlijk besloten om Sam tijdelijk bij mij in
het roedel te plaatsen.
Ik wist van de angsten en reserves van Sam en
als je dat weet, weet je ook wat je moet en of kan doen. Als eerste veranderde
ik om allerlei technische redenen zijn naam en ben met hem aan de slag gegaan.
Het duurde niet lang of vanaf toen Bob en ik
een stevige band met elkaar kregen en zo ook met mijn roedel. Bobje werd weer
hond en voelde zich weer gelukkig. Hij leerde immers van mijn honden dat hij
voor mij niet bang hoefde te zijn en dankzij de hulp van mijn honden kon ik
Bobje leren dat mensen niet eng zijn, maar juist leuk.
De band tussen ons tweeën was ondertussen zo
stevig geworden dat mijn kinderen die regelmatig op bezoek komen al vertelden
dat ik hem nooit meer zou laten gaan. Maar dat kon niet hè? Bobje was van een
adoptant en ik zou maar tijdelijk in zijn leven zijn en hem slechts op de goede
weg helpen.
Toen ik ‘groen licht’ gaf dat Bobje weer naar
huis mocht gaven de adoptanten aan dat ze niet meer voor hem konden zorgen.
Weer kwamen mijn kinderen en zeiden; nou pap, wat let je? Maar voor mijn gevoel
kon dat niet. ik zou dan geen andere hond meer kunnen helpen, honden die
natuurlijk ook een kans zouden moeten kunnen krijgen als het de adoptant op een
of andere manier even niet lukt.
Dus maar besloten om Bobje te laten gaan, hoe
moeilijk ook. Toen heb ik afgesproken om Bobje weg te brengen. Hij kwam bij een
opvanggezin terecht en zou van daaruit weer ter adoptie aangeboden worden. Voor
de meeste mensen was het toen een mooie en zonnige dag, maar voor mij was de
zon even ver weg. Onderweg in de auto waren gevoel en verstand flink met elkaar
in discussie, maar uiteindelijk kon ik de ‘opdracht’ volbrengen. Geen afscheid
genomen van Bobje, want ik leerde immers dat honden, honden zijn en er in die
zin niets mee hebben. En het past natuurlijk niet bij een hondenafrichter om
emotioneel afscheid van een hond te nemen.
Een paar weekjes later was ik op de ACE dag en
Bobje liep daar ook rond. Hij liep daar in gezelschap van een lieve mevrouw,
maar had een soort van band om die ik niet herkende. Het was net alsof hij een
prijs gewonnen had. U kent het denk ik wel, zoiets wat paarden na een concours
‘opgespeld’ krijgen. Ik ben ik niet als ik daar dan niet om ga vragen. Men wist
mij te vertellen dat die ‘versierselen’ bij die honden omgedaan werden die ter
adoptie aangeboden werden en in een opvanggezin zaten. Zeg maar ‘langzitters’.
Het zat me niet lekker dat hij daar te ‘koop’
liep en ik ging even naar hem toe. Tot mijn verbazing herkende hij mij niet en
deinsde terug. Was wel even een teleurstelling voor mij en dit zeker omdat ik
dacht dat we een goede band hadden samen. De mevrouw die bij hem was wist dat
hij bij mij was geweest en het viel haar ook op. Ik ging mijn ding doen die dag
en had maar van een ding last. Bobje! Ik nam het besluit om hem mee te nemen,
maar wist dat ik dan nog een ‘hobbeltje’ moest nemen. Maar ja hobbeltjes zijn
er om genomen te worden. (sorry voor de ongepaste opmerking) en ging het wel
even regelen. Er was wel een beetje weerstand over mijn idee en dit niet voor
mijn idee, maar om andere zaken. Maar om een lang verhaal kort te houden. Ik
kreeg Bobje mee naar huis. Bobje bij mij achter in de auto in een kennel en
daar gingen we.
Thuis aangekomen en toen ik de auto opende,
zat Bobje als een zielig hoopje achter in de kennel te trillen. Maar…Als ik
thuiskom gaan mijn honden blaffen en toen Bob dit geblaf hoorde begon hij de
kennel helemaal onder te piesen en te huilen! Ik nam hem uit de kooi en nam hem
mee naar binnen. Eenmaal binnen werd hij gek. Althans zo leek het wel. Hij
sprong huilde, blafte en pieste de hele kamer onder en wist niet welke hond van
mijn roedel hij het eerste moest gaan begroeten. Bobje was Thuis!! Iedereen
over de rooie, behalve ik natuurlijk.
Inmiddels is Bobje een volwaardig lid van mijn
roedel, luistert perfect en helpt mij mee om andere honden te rehabiliteren.
Het kan gek lopen nietwaar, van hulpzoekende naar hulpverlener?
En mijn kinderen zeiden….Juist ja, zie je wel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten