Een man van
rond de 50 jaar liep bij ons de poort van de Refugio binnen met Japie aan zijn
hand. ´Ik krijg
deze hond niet weg.` Hij was de laatste van een groep hondjes die hij met zijn
eigen fokhonden ter wereld had gebracht. `Oh, ze is zwanger!.` Oei,
ongecontroleerd. We herinneren ons dat hij er stond met al zijn pupjes in een
grote doos. Die hebben we toen hun eerste injectie gegeven om hen dan later
binnen te nemen. Dan waren ze beschermd tegen de ziekten. Maar de man kwam
nooit meer, nam nooit meer de telefoon aan.
Tot vandaag, daar stond hij dan met
hondje Japie. Hij ontkende het uiteraard, was nooit eerder hier geweest. Hij
had een lange baard, een
onverzorgd en verlaten uiterlijk, maar daar doorheen zagen we wel zeker dat hij
dezelfde man was.
Japie heeft
de liefste ogen en inborst. Het is duidelijk een achterblijver in zijn hele
lichaamstaal.
Zwart zijnde
werd hij niet gekozen als Kerstgeschenk dit jaar. Zwarte honden hebben hier
weinig kans.
Kinderen
kiezen andere kleurtjes en meestal gaat dan de zwarte naar een hoek ergens in
de tuin, of aan een ketting,
of naar het dodingstation. Ze verdwijnen ergens wel. Japie verdient wel beter,
misschien is het zijn geluk dat hij niet gekozen werd, misschien kan hij een
andere horizon ontdekken en gelukkig worden heel ver van hier.
Fabienne
Geen opmerkingen:
Een reactie posten