We hadden het beloofd, onze 5 studenten wilde zo graag zelf een hondje redden uit het dodingstation en dus gingen we er samen heen, ze waren allen erg gespannen en vroegen zich af wat het allemaal wel eigenlijk was, zoveel over gehoord, zoveel van gezien, in het leven van elke dag hier is het een normale instelling, ....
Toen we er aankwamen waren bijna alle kooien leeg behalve 7 hondjes en een moedertje,...alle andere hondjes waren niet meer,... we hebben toen alle hondjes mee genomen, samen met het moedertje en haar kleintjes,....
Daarna zijn we nog naar een ander dodingstation gereden waar we ook nog enkele hondje van de dood gered hebben,...
Elke student heeft haar gered hondje een naam gegeven en gaat haar of zijn hondje opvolgen, volgen tot hij of zij gelukkig ergens in een gouden mandje ligt,...als altijd krijg je een slag in je emoties als je al die hondjes ziet,.. je neemt ze mee, maar je laat er zoveel achter, en dat,... dat is en blijft op je netvlies branden, of je wil of niet, mensen vragen dan, hoe kan je zoiets doen,..plezant is het niet,...en ook voor ons is dit hard, maar we moeten werelden redden,..mee nemen ... een voor een,...liefst zoveel mogelijk,...want geen hondje verdient op die manier te gaan...
maar die achter blijven, dat gaat je dieper dan je zelf wil,...
Fabienne
Geen opmerkingen:
Een reactie posten