Giesje kleine bodegero zwanger van een enorme Dalmatier.

Giesje en haar beste bodegero vriend leefde gelukkig met hun baasje ergens in een gigantische villa aan de kust, een mooie grote tuin. De zon scheen sinds ze van straat geplukt waren elke dag in hun hart en Bodegero zijnde, waren ze de Koning te rijk. Want weinig bodegeros vinden hier in Spanje het geluk, zijn vaak site wezentjes in boerderijen, of in maneges waar ze de ratten moeten vangen. Vaak hebben deze hondjes een heel triest en onbestaand leven, worden heel vaak mishandeld en verwaarloosd en sterven ongezien ergens in een hoek nadat ze jaren lang trouwe dienst draaiden. Dan komt er weer een andere, want de vrouwtjes zijn producerende zekerheid voor de opvolging van elk Bodegerootje dat de dag erna niet meer opdaagt. Pupjes genoeg. Ze zien vaak niet eens het verschil en het leven gaat gewoon zijn gangetje. 

Met de zon in de blauwe lucht. 

Op een dag, de crisis, als altijd en meer en meer voorkomende excuus voor alles en nog wat, gingen hun baasjes terug naar hun land, aangezien ze voor de hondjes geen oplossing hadden bleven ze gewoon achter in de tuin. Geen mens kwam nog om hen, alleen de buren zagen dat het er stil en onbewoond werd, gaven de hondjes eten over de muur en dat ging zo een hele tijd door.

Op een dag sprong de Dalmatiër van de buren over, want Giesje was loops. Hij ging in een gevecht op leven en dood met het vriendje Bodegero van Giesje, die hier het leven bij liet. Giesje bleef alleen en zwanger achter met haar dode vriendje. 

Toen hebben buren alarm geslagen en brachten haar via via bij ons. Ze was ongelooflijk zwaar en rond, stond letterlijk en figuurlijk op ontploffen en ze was erg wankel op haar pootjes die het zware zwangere lichaam niet langer dragen konden. Ze werd per spoed door ons geaborteerd want de pupjes van de Dalmatiër waren veel te groot voor een klein hondjes als Giesje. Ze zou het nooit gered hebben bij de bevalling. De arts zei dat het 5 voor 12 was, dat de arme schat dit nooit had kunnen redden. De pupjes waren elk enorm groot. Gelukkig is ze gered. Waar dai hondje weer doorheen moest. Het is toch hartverscheurend. Ze kijkt nog zwak en droevig uit die mooie trouwe oogjes. 

Mogen we hopen dat ze ergens snel gelukkig mag worden, als Bodegerootje zijnde. Het zijn intens lieve en geweldige hondjes, waar je zoveel liefde en vriendschap van krijgt. En als ze met jou in de zetel mogen zitten zullen de kusjes je nooit meer tekort komen.

Fabienne