“Picasso, mijn grote jongen, mijn knuffelbeer, allemansvriend... 11 jaar deelde je ons leven…
Je zat in een dodingstation in Spanje, toen Fabienne van
"spaanse honden in nood" jou zag liggen: hulpeloos, graatmager... je
ogen dicht van de etter. Je zou niet lang meer leven, maar zij nam je
mee.
Wij hebben jou direct geadopteerd en moesten nog 3 maanden wachten eer je genezen was en voldoende aangesterkt voor de vlucht naar Belgiรซ. Dat was op 15 augustus 2013. Je kon het direct goed vinden met onze andere honden en poezen, een zachtaardige reus...
Hoe moet het nu verder, zonder jou? De kleine "Zaza", die zo graag tegen je aanlag. Bowie, onze galgo uit Spanje, die hier getraumatiseerd toekwam, heb jij onder je hoede genomen... Nog steeds gaat en staat Bowie enkel ergens, wanneer jij erbij bent. Hoe moet Bowie nu verder zonder jou? Jullie sliepen 's nachts naast elkaar, elk op jullie kussen... jouw kussen zal leeg zijn vannacht...
Terwijl ik dit schrijf lig je hier levensloos. We hebben afscheid moeten nemen. Jouw laatste korte wandeling, jou de laatste keer eten geven, jou de laatste keer knuffelen... mijn hart is voor de zoveelste maal in 1000 stukken gebroken.
Het is stil...
Enkel tranen van verdriet...
Ik wou je zo graag nog langer bij me...
Ik moest je laten gaan. De hoogste dosis pijnstilling hielp
niet meer... de beslissing om jou te laten gaan, was verschrikkelijk...
Lieve, lieve Picasso, wat hou ik van jou. Ik zal je voor altijd missen ๐
Geen opmerkingen:
Een reactie posten