In memoriam Jelle.

12 jaar geleden kwam Jelle (hij heette toen Mozark) als een blijmoedige, enthousiaste puber aan op het vliegveld Rotterdam/den Haag.

De adoptie met alle toeters en bellen was daarvoor al geregeld door de mensen van ACE.

Mijn vriend Huub en ik stonden als doodnerveuze, gespannen co-ouders veel te vroeg uiteraard te wachten bij het hek aan het begin van de landingsbaan, wachtend op een vliegtuig van Transavia, waar mogelijk Jelle in zou kunnen zitten.

Na 3 vliegtuigen die vanuit een ander vliegveld aankwamen, was daar eindelijk de vlucht uit Malaga met Jelle aan boord.

 

Wat een ontlading, toen het luikje van de bench openging en Jelle ons tegemoet huppelde alsof we elkaar al jaren kenden.

Vanaf minuut een was Jelle een probleemloze hond.

Slechts een enkele keer hebben we hem moeten corrigeren op ongewenst gedrag. De eerste keer was diezelfde dag, toen we eenmaal thuis waren en Jelle een stuk worst van het aanrecht greep.

 

De 12 jaren die ik voor Jelle mocht zorgen (mijn vriend en ik wonen niet samen) waren een feest. Altijd een gezellig dier in huis, Jelle was altijd te porren voor een: stoeipartij, knuffelpartij, flinke wandeling, autoritje etc etc.

Alleen douchen, nadat hij in een moddersloot was gesprongen, was niet helemaal zijn ding.

12 jaren vol onvergeetbare momenten zoals een zwempartij op een hete zomerdag, avontuurlijke wandeltochten in Frankrijk, zijn vruchteloze inspanning om de kat van de buren te grazen te nemen, het gemak waarmee ik hem overal mee naar toe nam, en nog veel meer.

 

Ik heb een winkel in de binnenstad van Enschede. Jelle had daar als taak om klanten te lokken, en dat deed hij als de beste door vrolijk kwispelend met zijn staart de aandacht van het langslopend publiek te trekken. Binnen de kortste keren hadden we meer bezoekers voor Jelle, dan klanten in de winkel.

Elke dag deed hij zijn vaste rondje langs buurwinkels, te beginnen bij de shoarmazaak naast mij, waar hij braaf voor de deur, maar wel duidelijk in zicht, bleef wachten tot hij zijn hapje kreeg.

 

Maar helaas werden zijn kwalen (artrose, staar en chronische oorontsteking) voor hem ondraaglijk, zowel fysiek als mentaal.

Het besluit om hem in te laten slapen is uiteindelijk door de dierenarts doorgezet, en heeft mij ongelooflijk veel moeite gekost en uiteraard veel verdriet gedaan, maar voor Jelle was het het beste.

 

Ik zal Jelle uiteraard nooit vergeten, en ben hem zo ontzettend dankbaar voor de 12 geweldige jaren dat hij mijn maatje door dik en dun was.

Het vooruitzicht dat er een andere puberhond op komst is waar ik voor mag zorgen, maakt het verlies van Jelle niet acceptabel, maar het is wel iets waar ik erg naar uitkijk.

Dat de nieuwe hond weer door ACE geregeld wordt is nooit een twijfelpunt geweest. Ook niet toen ik een beetje flauw werd van de strenge screening etc. Sterker nog, het is een heel goede instelling van ACE om erg kritisch te zijn op toekomstige baasjes en hun directe omgeving.