Popeye was een van de vele broodfokhondjes die bij ons werden gedumpt. Hij bleef maar in een hoekje wachten met de bibber op zijn lijfje, zocht aanvankelijk weinig contact. Al gauw werd ons duidelijk dat er iets niet helemaal juist was: zijn zicht bleek ernstig aangetast waardoor hij zich erg ongemakkelijk voelde tussen onze grote groep, en zich steeds ging verschuilen. Ondertussen verblijft Popeye aan onze burelen en is hij meer tot zichzelf gekomen.
Hij moet eerst zijn weg vinden (letterlijk en figuurlijk), maar eens hij dat onder de knie heeft komt hij net als elk ander hondje knuffelen en wil hij erbij horen. Hij schrikt soms als je hem plots streelt want hij ziet het niet aankomen, maar als hij aandacht krijgt zie je hem genieten. Hij is ook super sociaal met grote en kleine viervoeters.
Een hondje met speciale noden, zoals onze Popeye, vraagt extra verzorging en aandacht, maar de vriendschap die je hiervoor terug krijgt weegt niet op tegen deze opofferingen! Gelukkig zijn er mensen die hier doorheen kunnen kijken, en onze lieve jongen een kans willen geven op een beter leven!
.jpeg)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten