Onze kleine meid. Onze zwarte parel. Je kwam toe op 12 december 2019 als timide meisje dat snel werd ondergesneeuwd. Je groeide uit tot madam van de roedel en een echte allemansvriend.
Maar het lot besliste. 2 jaar, 2 maanden en 4 dagen. Dat was de tijd die we samen hadden op deze wereld. Jouw strijd, zo oneerlijk. We hadden je zo graag veel langer bij ons gehad.
We gingen 1 februari naar de dierenarts omdat je mankte op je voorpootje.
Enkel dagen rust en pijnstiller. Het werd niet beter. De pijn breidde ondertussen uit naar je volledige linker kant. Terug naar de dierenarts om bloed te prikken, urine te onderzoeken en platen te nemen.Het bloed- en urineonderzoek kwam terug met normale waarden. Op de platen was te zien dat je lymfeklieren vergroot waren.
Voorlopige diagnose lymphoma en doorgestuurd naar een
specialist.
8 februari bij de specialist. Opnieuw bloed prikken en puncties.
Het resultaat van de puncties: geen kankercellen. Oef Resultaat van het bloed: Leishmania. Geen goed nieuws maar behandelbaar. Direct de nodige medicatie gestart. We waren hoopvol. Het ging zwaar zijn maar ze had een kans. Na vijf dagen ging ze heel snel achteruit. Vochtophoping en koorts.
14 februari nog een bezoek bij de specialist.
Hij wou haar
zien en nog een urinetest doen. De nierfunctie ging heel snel achteruit. De dag
nadien kon ze geen voedsel meer binnen houden ook niet de speciale voeding die
we mee kregen. Haar vecht- en levenslust waren haar aan ’t verlaten.
16 februari . De zwaarste, moeilijkste dag van ons leven. Het besef dat het tijd was om haar te laten gaan.
Het schrijven van dit bericht valt me zwaar. Ik zit hier met tranen in de ogen, misselijk van verdriet. Als je een hond adopteert weet je dat de dag ooit komt dat het tijd is om afscheid te nemen.
Dit bericht had ik veel liever vele jaren later geschreven.
Ze was zo geliefd en nu wordt ze zo gemist.
Ze leeft verder in onze harten. Voor altijd.
Rust zacht kleine meid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten