Vele van onze volgers kennen hem, velen onder hen en zeker ons eigen team herinnert zich hoe hij bij ons binnen kwam,… Een verwaarloosde en zwaar toegetakelde grote, zwarte hond. Hij zat in het dodenstation vlakbij, een gruwelplaats voor menig viervoeters. Zijn oogjes zaten dicht geรซtterd,… Hij kwam binnen zonder dat we wisten wie of wat hij was,… Zijn lijfje zo mager dat alles wel pijn moest doen,… Maar stilaan kwam hij op krachten, en stilaan leerden wij hem beter kennen, onze oude sukkelaar,…
Hij was getekend door de verwaarlozing en was niet altijd even makkelijk, angst omringde zijn wereldje,… Vrijwilligers namen hem al eens een dagje mee, maar tot een adoptie is het nooit gekomen,… Zijn leventje ging voorbij in een stille kooi, waar hij verzorgd werd, maar bleef dromen van een warm mandje ergens bij een baasje dat hem lief zou hebben, een strelende hand over dat oude kopje, een tedere welkomstknuffel elke dag,…
Zondagmorgen gaf hij op, hij ging op een uur enorm achteruit en liet zijn geest achter bij ons,… Hij is heen gegaan,…
Zijn eenvoudige droom is nooit uitgekomen: geadopteerd worden en verzorgd en geliefd worden,… Een wandeling, een terrasje met het baasje of een wandeling in het bos,… Zijn vroegere eigenaars hebben hem nadat hij ziek werd in een dodenstation gegooid waar de hel elke morgen opkomt, alsof het de normaalste zaak van de wereld is,…
Abel, jongen, hier hebben wij gefaald,… We hadden het je zo graag gegund, maar rescue is alsmaar moeilijker in deze maatschappij,… Mooie, kleine, schattige, dure, perfecte hondjes willen de mensen vandaag, maar een grote zwarte sukkelaar, daar gaan ze aan voorbij,… Het mag allemaal geen moeite kosten en alles moet perfect zijn,…
Abel, jouw verzorgers en onze vrijwilligers zagen je graag,… Jij bent voor altijd in ons hart,… Rust zacht, lieve jongen,…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten