Ik volgde jouw verhaal via Vivian op Facebook…..mijn hart
brak….jouw oogjes….zo mooi…..ik werd meteen verliefd.
Het was nog niet zeker of je terug wilde naar de vrijheid in
de bergen nadat je door ACE werd gered en geholpen maar je liet al gauw zien
dat je graag bij mensen wilde zijn. Je vroeg aandacht, kwispelde en jouw pootje
herstelde gelukkig goed.
Toen kwam het nieuws……je werd voor adoptie aangeboden. Ik
las het bericht en belde meteen met Vivian dat ik jou, Paco (toen nog de naam
Turko dragende), heel graag zou willen adopteren. Dus jij ging vrijwel meteen
in pré-reservering.
Na met mijn gezin in het weekend goed overlegd te hebben (we
hebben namelijk al een Berner Sennen Senza en een Podenco Izzy (ook van ACE en
voorheen Copine genaamd), nam ik contact op met Vivian dat wij Paco gingen
adopteren. Vivian was dolgelukkig en wij ook!
En toen….was de dag daar: 17 januari 2020 landde je op
Schiphol en ben je bij ons gekomen. Wat was je onder de indruk van alles om je
heen in Nederland. Alles maar dan ook letterlijk alles was nieuw voor jou.
Je was erg onrustig de eerste dagen en liep constant te
ijsberen in de woonkamer om te kijken waar je naar buiten kon gaan. Het lopen
aan de lijn deed je meteen al heel goed.
Nachten hebben we op de bank geslapen om in de gaten te
kunnen houden hoe het met jou ging.
Ook jouw plekje bij de andere honden vinden heeft even
geduurd, maar de roedel is nu geregeld. Je kent jouw plek.
Na een paar weken werd het ijsberen minder en begon je al
los te komen. Inmiddels konden wij jou ook loslaten op het hondenveldje (met
poort) en kon je jouw tomeloze energie kwijt. Lekker rennen met de andere
hondjes.
De rustige timide Paco werd een ondeugende in de
billenbijtende, grenzen opzoekende viervoeter die net als een jonge pup alles
aan het uitproberen was en nog steeds is. Het lijkt wel of je nu pas jong mag
en kunt zijn.; je hebt immers al die tijd moeten overleven met constant jouw
antennes op en nu hoeft dat niet meer.
Je bent speels en soms een ongeleid projectiel, maar dat
maakt onze liefde voor jou er niet minder om.
Ik merk dat je nu, na 11 weken, in de hechtingsfase zit en
ons gaat zien als vertrouweling en baasje. Je komt geregeld naar me toe om jouw
genegenheid te tonen. En ’s avonds lig je heerlijk op je rug met vier poten
omhoog in jouw mand.
Op onze grenzeloze liefde Paco! Dat we nog heel lang mogen
genieten van elkaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten