In memoriam Lou

Berichtje van bedroefde adoptante: "In september 2012 hebben wij (mijn partner Andreas en ik) voor het eerst Lou (ACE Tom) mogen welkom heten in Zaventem. Hij was een angstige jonge hond van 7/8 maanden oud. Hij kwam v een nestje v 4 (2 zusjes en een broer) en zij waren gevonden in een doos in de rivier door een toerist, die hen gelukkig naar jullie bracht. We hebben met onze Lou een zeer intense weg afgelegd... hij was zeer angstig, mensenschuw... veel tijd, geduld en liefde om onze Lou de kansen te geven om zich te ontplooien tot onze beste vriend. Hij was ons eerste gezinslid samen met onze kat. En sindsdien alles samen meegemaakt. Ons 1ste huis gekocht, 1ste kindje, 2de kindje, verbouwingen,... onze wandel partijtjes,... hij was de snelste loper die er was op de speelweide (zijn grote oren en karakter gaven ons aan dat hij een podenco x was), zeer slim, maar hondenschool niets voor hem. Hij verveelde zich te snel en vond niets leuker om dan heel de klas te storen... Hij kon springen als een konijn en op hoge muren als een kat... Een verschrikkelijk groot jachtinstinct, zijn neus had een eigen leven, eens we buiten kwamen. Het heeft ons 2 kippen en een paar egeltjes die in onze tuin kwamen logeren gekost... Hij was een geboren jager en de grootste clown die we kenden.

Januari 2020 was Lou aan het manken en hij was vermagerd... het was niet gemakkelijk om met hem nr de dierenarts te gaan en onderzoeken te laten doen. Hij bleef op dat vlak angstig. Maar hij vertrouwde ons en liet toe dat we hem elke keer een muilkorf aandeden, anders was de dierenarts een paar vingers kwijt... Onze Lou bleef vermageren en werd passief... Na veel onderzoeken zijn we begin maart te weten gekomen dat hij lymfeklier kanker had. Het was volledig uitgezaaid, hij maakte geen bloedplaatjes meer aan, waardoor hij overal bloeduitstortingen begon te krijgen. Het was niet goed. Ze gaven hem een paar dagen... een tikkende tijdbom zeiden ze.

Onze wereld stortte in... Onze Lou, 8 jaar oud... veel te jong. We hadden altijd gezegd dat Lou’tje zeker 20 jaar ging worden... We wilden hem niet laten inslapen zolang hij kon genieten. We wisten dat het voor hem de hel ging zijn als we dat zouden beslissen. Hem laten inslapen met een muilkorf aan en hem moeten in bedwang houden omdat hij zich zou verzetten, Nee dat wilden we niet voor hem, hij verdiende beter. Hij vertrouwde ons en dat wilden wij niet beschamen. Zeker niet op zijn laatste dag met ons.

Lou’tje... hij was een doorbijter... Hij heeft nog een maand genoten v zijn leventje. Blaffen als de postpode kwam, wandelen, kwispelen, elke dag een feestmaal (van spaghetti tot pannenkoeken, speciaal voor hem) smullen... En de zon die er was... daar kon hij ook zo van genieten, en dat heeft hij ook gedaan.

Op 31 maart. Plots was er geen geblaf, geen smullen van al dat lekkers, geen aaikes, hij kon zeer moeilijk gaan. Hij was moe. Hij heeft zich zo sterk gehouden voor ons. Om 20u kwam ik naar beneden nadat ik de kinderen had ingestopt. Ik zag hem liggen op zijn lievelingstapijt waar hij zo graag lag. Andreas en ik zijn bij hem gaan zitten. Onze handen op hem gelegd, we voelden zijn hart gaan. En toen blies hij zijn laatste adem uit, en zijn hart stopte.

Onze Lou was vertrokken...

Er is nu een grote leegte binnen ons gezin. We missen hem zo hard.

Ons Lou’tje, we dragen hem voor altijd bij ons ♥️

We zijn jullie dankbaar om honden zoals Lou’tje niet op te geven, en ze een kans te bieden op een mooi leven."