Nora

Op 12 september 2019 heb ik Nora opgehaald van haar gastgezin in Zaandam. Ik voelde gelijk een klik, dus wat er ook voor mij en haar in de toekomst lag, ik zou m’n stinkende best doen om haar een goed en volwaardig en liefdevol hondenleven te geven met veel respect.

Bij ons aangekomen, was zij natuurlijk gespannen. Ze mocht alles eerst goed in zich opnemen en besnuffelen, 2 spanningsplasjes werden gedaan en na een poosje ben ik met haar naar het bos gegaan. Dat vond ze in het begin heel eng, vreemde geluiden, koud, wind, vogels die vlak boven haar vlogen. Allemaal nieuwe indrukken die ze een plekje moest geven. Al gauw kwam ik erachter dat ze een enorme drive had om te jagen. Een eekhoorn moest het eerst ontgelden, maar die was sneller dan zij, dus mispoes. Daarna kwamen de vogels aan de beurt. Ook leuk, maar ach, wat jammer, als ze in de buurt kwam, vlogen ze op. Weer geen succes.

Ik had me voorgenomen uit ervaring, dat ik de tijd wilde nemen, zodat ze me helemaal kon vertrouwen. Daarvoor heb ik een jaar uitgetrokken, als het minder was, des te beter, als ze meer tijd nodig had, geven we haar die. Geen eisen stellen, haar een beetje laten gaan, tenzij ze zichzelf of een ander in gevaar bracht. Daarvoor had ik een anti-ontsnappingstuigje gekocht, omdat ervaring leert, dat buitenlandse honden nogal makkelijk konden ontsnappen uit reguliere tuigjes.

Na een paar dagen dezelfde route gelopen te hebben om haar aan het bos te laten wennen, gingen we het avontuur aan om naar een ander stuk bos te gaan waar ze andere honden kon ontmoeten en wilde ik haar reacties zien.

Kleine hondjes kon ze wel mee omgaan, d.w.z. neuzen en dan weer weg, grote honden vond ze een probleem. Dan begon ze te gillen en ging achter me staan. Prima natuurlijk, was dus ook heel blij met het anti-ontsnappingstuigje. Na verloop van tijd en gewenning vond ze het allemaal prima, ze heeft er een grote vriend aan overgehouden, een Duitse Dog, die haar onder bescherming nam. En zoals het een dame betaamt, maak je daar ook misbruik van.

Echt spelen deed ze niet.

Spelen met knuffels of hondenspeeltjes doet ze ook niet. Het enige wat ze doet, is slopen. Alles moet kapot. Zelfs toiletrolletjes die ik spaarde om t.z.t. hersenspelletjes met haar te doen, waren niet veilig.

Maar met de tijd kwam het vertrouwen een beetje op gang. En dat alles gestimuleerd met iets lekkers. Ze had vreselijk veel moeite met het omdoen van haar tuigje. Ze blafte dan als een gek, omdat ze wel begreep, dat ze mee mocht naar het bos, maar dat tuigje maakte haar wantrouwend. Na veel oefening en veel beloning gaat dat nu stukke beter. Ze is er nog niet, maar dat komt wel.

Contact met mensen.

In beginsel was Nora een heel wantrouwend, angstig hondje. Vreemde mensen moest ze niks van hebben en als ze haar wilden aaien, dook ze helemaal in elkaar.

Dat heb ik opgelost met voertjes. Ik drukte die mensen dan een voertje in hun hand en die moesten ze eerst aan Nora geven en dan pas proberen te aaien. En dat lukte. Behalve bovenop haar kopje. Ze was dus kopschuw. Daar heb ik een tijdje aan gewerkt en dat is nu opgelost. Ze loopt nu op iedereen af, (ik krijg een koekje) maar die tijd is nu afgelopen. Maar het is wel in haar geheugen, dat niet iedereen haar kwaad wil doen. Ik kan overal aan haar lichaam komen, zelfs nagels knippen is geen probleem. Alleen temperaturen vind ze nog wat eng, maar als ik haar eerst aan de thermometer laat snuffelen en haar na het tempen een koekje geef, is het goed. Dit gaan we binnenkort weer afbouwen. Het moet normaal worden.

Loslopen.

Nora loopt los in het bos. Na 3 weken trainen aan de lange lijn (10 meter) had ik zoveel vertrouwen in haar, dat ik het aandurfde. Het bos waar wij in lopen, zit geen wild, dus ze kan weinig kwaad. In een bos, waar wel wild zit, gaat ze niet los, dat blijft ze aangelijnd aan een lijn van 5 meter.

Gedrag in het algemeen.

Nora is een hele lieve, aanhankelijke en soms wat claimende hond. Dat claimen heb ik vanaf het begin aangepakt. Ze wilde constant op schoot zitten en nu hebben we momenten uitgekozen, wanneer dat mag en wanneer niet. Dat accepteert ze heel goed.

Verder is ze nu op het moment me uit aan het proberen tot hoever ze kan gaan als ze buiten los loopt. Niet luisteren,  haar eigen zin doorzetten enz. Ze wordt weer getraind aan een lange lijn, omdat ze zichzelf in gevaar bracht.

Het vertrouwen is nog steeds niet 100%, wat ik ook niet had verwacht. Sommige dingen, zoals een tuigje omdoen of plotselinge bewegingen vindt ze nog erg eng en spannend. Ze blijft dan een meter van je afstaan en alleen met een voertje is ze bereid om dicht bij je te komen. Hier werk ik ook aan met spelletjes om het vertrouwen te vergroten. Dat komt allemaal goed, daarvan ben ik overtuigd. Alles met geduld en beleid.

Nora zit nu op een hondenschool, waar ik hersenspelletjes doe. Dat vindt ze echt het einde. Zo gauw als we de hondenschool  naderen met de auto, begint ze al te gillen van enthousiasme en ze doet dit fantastisch. Ook is ze ontdekt door een honden speurschool. Dat gaan we proberen, als de hersenspelletjes klaar zijn. Die zijn nu, vanwege het corona virus gestopt, dus ik verzin nu zelf allerlei dingen.

Al met al een hondje, die nog veel werk nodig heeft, maar die ik voor geen goud zou willen missen meer.