De
dieren kijken meewarig naar de mensen in het park.
Zij
zien de bedrukte gezichten.
Zij
voelen de pijn van de mens.
Zij
vragen aan ons, hadden jullie het dan allemaal nog niet begrepen?
Hebben
jullie het leed van de dieren niet gezien.
Jullie
harten huilden toen dieren in grote getale werden “vernietigd”.
Vele
dieren zijn ten onder gegaan aan de ziekten die gecreëerd werden.
Maar
bakens werden niet verzet.
Er
werd gepraat en gepraat.
Nog
meer geld, nog meer middelen.
Wij
gingen van ziekte naar ziekte.
De
mens keek meewarig naar ons.
Had
met ons te doen, maar deed niets.
Nu
kijken wij naar de mens.
Wij
voelen de pijn en het verdriet.
Wij
voelen vooral de angst om ziek te worden.
De
mens die op het hoogte platvorm in deze beschaving staat,
kan
niet uit voorzorg “geruimd” worden.
Keer
op keer zijn de grenzen aangegeven.
De
mensen dachten dat het wel mee zou vallen.
Dat
de grenzen niet waren overschreden.
De
mens ging weer naar de vergadertafel.
Weer
werden gesprekken gevoerd.
Terwijl
wij verder leden.
Nog
werd het niet begrepen.
Was
het nog niet duidelijk dat de grenzen heel sterk waren overschreden?
Nu
begrijpt de mens het proces dat al jaren aan de gang is.
Wij
dieren hebben de kracht gehad ONS deel van dat proces te dragen.
De
mens zag het en begreep niet.
Nu
is het aan de mens om te zien en te weten.
En
te begrijpen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten