Nora

Onze hond werd ziek, erg ziek. Toen ze op een vrijdagochtend niet meer kwispelde toen ze me zag, hebben we de knoop doorgehakt. In de middag kwam de dierenarts en is ze in de armen van mijn vrouw ingeslapen. Ze had een mooi leven gehad.

 

Na een zomer in een hondenloos huis, begon het te kriebelen, afzonderlijk van elkaar waren we stiekem op internet aan het kijken naar honden. Tijdens een etentje vertelden we het aan elkaar en daarna begonnen we samen te zoeken. We wilden allebei graag een pup en verder moesten we verliefd worden op de pup. Verder wilden we geen rashond, we wilden een hondje dat gewoon een hondje was, zonder doorgefokte handicaps etc. Waar ze vandaan zou komen, maakte niet uit. Op internet uitgezocht waar we op moesten letten als we via een adoptieorganisatie een hondje wilden laten komen. Bij ACE waren alle voorwaarden aanwezig.

 

Ik zag een pupje.... verliefd, direct. Omdat Corien niet thuis was, heb ik haar in de favorieten gezet (samen met een heleboel, want ik word verliefd op alle puppies...) Na het eten liet Corien me een hondje zien, ze was verliefd... het was hetzelfde hondje... mailtje gestuurd en de rest in geschiedenis... Nora is 4 november geland op Schiphol en Corien is haar gaan halen, ik was in Midden Amerika... ik zou haar pas op 11 november voor het eerst zien (buiten alle filmpjes en foto’s via de app)

 

Nora woont nu 4 maanden bij ons. Ze is een blije en drukke hond, een echte peuter die graag op onderzoek uitgaat. Waar ze de eerste week op de bank woonde omdat ze het allemaal maar vreemd en spannend vond, gaat ze nu steeds verder. Ze is gewend aan alle geluiden in ons huis en in de wijk. Ze gaat overal mee naartoe in een rugzak die op de buik gedragen wordt en af en toe rent ze naast de fiets of brommer. Ze is druk, superdruk! Speels en ondeugend. Ze zit op school en is niet het beste hondje in de klas, maar we doen ons best om haar een en ander bij te brengen.

Nu het voorjaar er aan komt, is het de bedoeling dat ze mee gaat naar het landgoed waar Corien de buitenboel beheert. Ze is er al vaak geweest en kan het goed vinden met Nero, de labrador die er woont, ze lijken echte maatjes te zijn en slapen samen op het kussen van Nero, als ze dan wakker is hangt ze als een oorbel aan zijn oren, Nero laat het allemaal gebeuren en trekt soms zijn lip op als het genoeg is... ze is even onder de indruk en gaat dan 3 minuten later gewoon weer verder met uitdagen...

 

Afgelopen maandag hebben we haar laten steriliseren en we verbazen ons over het herstel... alsof er niets gebeurd is en alleen bij het van de bank springen piept ze kort omdat het nog pijn doet... vanavond mag ze weer naar school! We hopen dat ze nog heel veel jaren blij is om bij ons te wonen, wij zijn dat zeker!

 

Marijke en Corien