Ik zag een klein, bruin, onzeker hondje met een rood oogje, een kapot
oortje en rood neusje op de arm van de vrijwilligster zitten en was onmiddellijk
verliefd!
Toch stapte ze vrolijk met mij en mijn vriend naar buiten, deed een plasje
en ging in de auto zitten. Thuis wachtten een oude kater van 18 jaar en twee
enorme main coons (katten) van 1 jaar haar op. Mika schrok niet, snuffelde eens
aan ze, zij aan haar en het was goed!
Ik was helemaal verbijsterd, had een grote strijd verwacht.
Maar toen naar buiten...
Mika was heel bang, vooral voor mannen, dichtslaande autodeuren,
onverwachte geluiden. Zo bang, dat zij ging hijgen van paniek!
Inmiddels in zij 4 maanden bij mij. Ze in lief, aanhankelijk, kan alleen
thuisblijven, super zindelijk en vindt het heerlijk hier.
Buiten is ze iets meer ontspannen, maar ze schrikt nog steeds van elk
vreemd of hard geluid.
Volgende week wordt ze geprikt op haar Leishmania, want oortje, oogje en
neusje zijn nog niet genezen, ondanks de tabletjes. Verder eet ze goed en ziet
er gezond uit.
Ik ben erg gelukkig met haar en zij met mij, s'nachts naast me in bed ligt
ze te knorren van genot!
Ik zou haar niet meer kunnen missen.
Bedankt Ace, dat ik dit lieve hondje mocht adopteren. Ik zou het zo weer
doen!
Cora Snoeck
Geen opmerkingen:
Een reactie posten