Ik ben ontzettend blij met mijn adoptie-hondje. (Logan 11431)
Blij dat er ergens in Spanje een aartsdomme mens rondloopt die dit
gouden hondje heeft weggeworpen.
Blij dat dit hondje via SHIN bij ons is terecht gekomen want het was
een ‘moeilijke’ start… het was misschien niet zo goed gelopen als dit hondje
bij kleine kinderen was terecht gekomen. Geen verwijt naar SHIN en de
medewerkers … Logan vertoonde in het begin ‘dubbel’ gedrag … deemoedig en
onderdanig maar dan plots en totaal onverwacht gaan bijten en krijsen van
paniek. Ik liet hem telkens uitrazen en hij leerde dat mijn hand kalmerend
werkte … niet bestraffend.
Logan was geen hondje dat dolgelukkig in mijn armen sprong en van
blijdschap mijn gezicht aflikte maar een bang tenger en schriel scharminkeltje
… helemaal overdonderd … ‘Wat overkomt mij toch?’
Op de rit van Zaventem naar huis, kroop hij helemaal in een hoekje van
onze veel te grote transportbench. Ik probeerde hem aan te raken maar hij liet
onmiddellijk zijn tanden zien en hapte naar mijn hand … ik was ontzet … ik had
nog nooit een angstbijter gehad en wat was er met dit scharminkeltje allemaal
gebeurd dat hij dacht zich zo te moeten verdedigen? Ik kon hem uit zijn hoekje
lokken met enkele droge koekjes en een kommetje met water. Thuis aangekomen,
plaste hij tegen de eerste beste boom in onze tuin en op een paar ongelukjes na
in huis deed hij vanaf dag 2 zijn plasjes en de rest buiten.
Na ruim 30 jaar en 6 honden had ik genoeg ervaring en geduld om deze
kleine angstbijter op een geweldloze manier opnieuw vertrouwen in de mens te
geven. Want dat had hij niet meer.
Nu heb ik een hondje dat niet wijkt van mijn zijde maar toch
probleemloos alleen thuis kan blijven. Dat heel snel leert en binnen de week
zijn naam en enkele basiscommando’s kende. Dat ongelooflijk aandachtig is
tijdens de les op hondenschool. Dat zonder problemen en foutloos zijn
‘hotelpasje’ behaalde. Dat na amper 5 maanden hondenschool in de groep
gevorderden mag meedoen. Ik ben hondenschool gaan doen omdat Logan wantrouwig
bleef naar andere honden en regelmatig uitviel … dit gedrag is nu bijna
helemaal verdwenen … vertrouwen … daar draait het allemaal om.
Zijn ‘paniekaanvallen’ komen steeds minder en minder voor. Gaat hij
toch nog in de fout, dan negeer ik hem een tijdje … hard en hartverscheurend
maar het is voor zijn bestwil. Gelukkig moet ik die maatregel ondertussen niet
vaak meer toepassen. Toch betrap ik hem soms nog op een reactie vol van
wantrouwen … als ik zijn naam wat luider roep, als ik zijn leiband pak, als ik
mijn stem verhef naar iemand anders in huis … daaraan kan ik zien wat een
rotleven hij daarvoor moet hebben gehad.
Ik laat hem nog niet loslopen als ik aan het wandelen ben want
zijn jachtdrift is hoog en ons bos zit vol met wild … en ik wil die
kleine rakker niet kwijt op zo’n domme manier. Ik laat hem wel eens los over
een kleine afstand over en weer hollen tussen mij en mijn man of een vriendin
maar ik heb dan steeds een jaszak vol met snoep … als hij onmiddellijk komt
krijgt hij een handvol. Dan weet hij wie en waar de ‘jackpot’ is.
Thuis ben ik Logan stilaan aan het trainen op speurwerk want ik zie
dat dit hondje nog heel wat meer te bieden heeft dan alleen maar gezelschap.
Gezelschap dat ik nodig had na het laten inslapen van mijn prachtige
kloeke maar helaas door ziekte verlamde TS wolfhond. Was Logan dan een
‘troosthondje’ omdat ik het gezelschap van een viervoeter in huis niet kon
missen? In het begin wel … maar geleidelijk aan werd hij meer dan dat. Door
moeilijkheden op mijn werk zat ik enkele maanden thuis en Logan werd de
afleiding die ik nodig had … de ene gekwetste ziel hielp de andere. De
sleutelhanger ‘Who rescued who?’ die ik op de SHIN-dag in Zoersel kocht was
zeer toepasselijk. Wij maakten van het begin af aan lange wandelingen in het
bos en ik nam Logan bijna overal mee. Zijn vertrouwen groeide met de dag en
alhoewel hij in Spanje waarschijnlijk nooit een paard heeft gezien werd hij
dikke maatjes met mijn paarden. In oktober moest ik ook mijn oudste paard na
een afschuwelijke dag van pijn laten inslapen. Ook nu was kleine Logan daar om
me te troosten … door er te zijn.
Ik ben ondertussen weer aan het werk en als ik thuis kom, word ik
verwelkomd door een zeer uitbundig hondje dat altijd zijn bek rond mijn pols
zet zonder te bijten … precies om eventjes te voelen of ik er werkelijk ben.
Dat doet Logan altijd … of ik nu 5 minuten ben weg geweest of 50 minuten of 5
uur … altijd wacht hij me vrolijk op en begroet me steeds op dezelfde manier.
Elk minuutje vrije tijd probeer ik aan hem te besteden … ook nu
tijdens dit ‘schrijven’ zit hij op mijn schoot. Ik ging hem niet ‘verwennen’
maar het is moeilijk om aan zijn blik te weerstaan. Hij mag intussen wel mee op
de zetel als wij hem dat vragen. Er gelden nog wel wat regels maar die
structuur maakt dat Logan heel goed weet wat wel en wat niet mag.
Slaag heeft hij vroeger zeker gehad gezien zijn reacties in het begin
op mijn handen. In elkaar krimpen, op zijn rug liggen en dan wanhopig naar mijn
handen happen … ‘Blijf van mij af!’ Volgende maand ga ik met Logan les volgen
in Shiatsu … zo leert hij echt ontspannen en genieten onder mijn handen.
Met vriendelijke groeten en een dikke knuffel en poot van Logan
1) Zo kwam Logan
bij ons aan … een klein scharminkeltje
2) Logan en mijn
paard … bang … nee hoor!
3)
Logan durft zelfs op het achterwerk van mijn
paard te staan!
1)
2)
3)
1) Logan is
altijd in mijn buurt … ook als ik met de laptop aan het werken ben …
2) Logan mee op
weekend in Duitsland na het behalen van zijn ‘hotelpasje’
3) Op de zetel
mocht Logan eerst niet, maar samen ‘TV-kijken’ met de baas van zijn nieuwe
thuis … waarom niet?
4)
5)
6)
Logan en zijn familie
Martine en Paul wensen iedereen een gelukkig 2017 toe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten