We kwamen net terug van de wandeling
met de gekke bende van ons, die allen voldaan en hijgend op de achterbank lagen, toen we plots een
hond waggelend, alsof ie dronken was, over de weg zagen lopen. Het was duidelijk een verloren ziel. Hij keek
ons met zijn zwakke, uitgeputte oogjes aan, niet wetend wat te
doen.
De chauffeurs achter ons, irriteerden
zich omdat we de beest rustig aanpakten en van de weg haalden. Het ongeduld en het onbegrip van mensen
kunnen je innerlijk soms zo opstandig maken! Een beetje geduld om een leven te
redden past niet in hun
woordenboek!
Het lukte ons hem mee te nemen. De teken
hadden van zijn oogleden zware hangmatten gemaakt; overal zat ie vol van die
afschuwelijke beesten, hij was zwak en moe. Toen we hem een kom eten
gaven, kon het niet rap genoeg gaan! Deze stakkerd was
uitgehongerd! Vandaag is hij bij ons, hij slaapt en
slaapt en slaapt … eindelijk even rust in dat jonge leven van hem, de sukkelaar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten