Hij was sinds maanden aan het slenteren in
een dorpshoek dat ze de “Rinconcillo" noemen, vele mensen hadden hem opgemerkt,
maar niet een nam hem in zijn hart! Hij verloor steeds maar meer en
meer gewicht, want eten was schaars te vinden, af en toe een stukje brood van
een mens die hem toch wel zielig vond, maar verder lieten ze Cano aan zijn lot
over. Hijzelf kon, hoe hard hij ook zijn best deed,
niet voor zichzelf zorgen. Vuilbak per vuilbak uitzoeken en dat maanden
aan een stuk, bracht niet genoeg in zijn maagje om stand te houden en zo werd
het dodenstation gebeld.
Zo werden ook wij gealarmeerd en was een van
onze vrijwilligers gelukkig de hondenvangers voor en is Cano nu 1 van
onze zorgenkinderen!
Hij is van karakter een gouden hond: zacht en
lief, sociaal en aandoenlijk, vriendelijk, dankbaar en blij gered te
zijn.
Zijn typische Andalusische onderbeet siert
hem des te meer!
Tussen zijn nieuwe maatjes tracht hij stilaan
weer recht te staan. Zijn baasje hebben we nooit gekend en we zullen nooit weten
wat er hem overkwam, maar 1 ding staat vast: hoe kan je
zo een lieve hond dumpen?
Mijn verstand zal om dit te begrijpen,
levenslang te klein zijn! Cano jongen, we gaan voor je zorgen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten