Nanyo en Loeka, zaten samen in het
dodenstation toen we er waren en hen graag wilden meenemen. Helaas mocht
het niet. Ik dacht, arme stakkerds, niemendalletjes, wie gaat hen
ooit adopteren in dit deeltje van de wereld? Aan de
man die er werkte, vroeg ik of hij voor mij die honden wilde redden. Hij keek me
even aan en je zag hem denken! Toch gaf ie mij zijn woord! Ik kon er niet van
slapen, dacht altijd maar aan hen en zo gingen weken voorbij. We hadden geen
plaats - tot op een dag ik aan het rijden was en dacht: ik moet erheen! Zo
gezegd, zo gedaan!
Toen ik er aankwam, zag ik de man die er
werkte en vroeg of de twee bewuste honden er nog waren.
Hij keek me aan alsof hij een geest gezien
had en zei van hem te volgen. Hij bracht me ver in dat station, helemaal
achterin, daar zaten ze in de kooien om die dag afgemaakt te
worden!
Hoe wist je het? Dat is toch niet normaal! Ik
heb vandaag de opdracht gekregen dat ik ze vandaag moest afmaken en nu sta
jij hier!
De tranen sprongen in mijn ogen en toen ik
hen zag, vlogen ze naar die tralies en jankten beiden als wolven. Ze hadden me
erkend, ze wisten gewoon dat ik hen kwam halen.
Eens in de refugio aangekomen, werden het
andere honden: ze sprongen, renden, kwamen kopjes geven en de vriendschap en de
blijdschap kenden geen grenzen...…
Telkens als ik in de refugio ben en aan hen
voorbij kom, moet ik stoppen en hen even knuffelen. Ze weten het, ze weten
het... Het is onvoorstelbaar hoe honden dingen weten!
Laat de wijsneuzen maar zeggen dat het niet
kan, ik weet dat honden meer voelen dan wij ooit kunnen vermoeden, dat zij weten
en beseffen, meer dan wij ons kunnen indenken…
Loeka en Nanya, twee gewone kansloze, niet
courante hondenleventjes, maar God, zoveel waard voor me! Wat ben ik
God dankbaar ze gered te hebben...
Nanyo
Meer gegevens over Nanyo vind je hier.
Loeka
Meer gegevens over Loeka vind je hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten