Verslag Spanje 18 & 19 dec - Pomodoro ophalen (nu Dorus)

Dinsdag 26  november jl. werd zomaar ineens een rare en vooral nare dag. In de ochtend was alles oké met onze (Nederlandse) asielhond Boef maar na 11 uur werd ie afwezig, wilde niet meer eten, dronk nauwelijks en ging op de meeste vreemde plekken in huis liggen. Toen hij in de avond zijn urine liet lopen en hij een ondertemperatuur bleek te hebben zijn we naar de dierenarts gesneld. Zij zag, tijdens het maken van een echo, dat Boef levertumoren hadden die open waren gegaan. Het begin van zijn einde …
We wisten niet dat hij tumoren had en het was zó onwerkelijk om zo snel afscheid te moeten nemen van onze liefste vriend; onze Boef die al meer dan 10 jaar bij ons was.
De dagen er na waren vreselijk leeg en raar. Je bent thuis maar het voelt heel anders. Al die dagelijkse, bijna simpele dingen met Boef waren weg en we waren er niet op voorbereid.
Wél wisten we dat we, als Boef er op een slechte dag niet meer zou zijn, een nieuwe ‘rescue dog’ zouden nemen en na drie ellendige dagen van mijn draai niet kunnen vinden ben ik toch aan de pc gaan zitten om websites van allerlei stichtingen te bekijken. We hadden een bepaald type hond in ons hoofd en na lang zoeken vond ik Pomodoro, op de website van stichting ACE.

 

“In april 2013 uit de auto gezet langs de snelweg bij Algeciras, zuid-Spanje.” Gelukkig snel gevangen en naar ’n asiel gebracht aldaar. Dat asiel heeft connecties met ACE en zodoende kwam Pomodoro onder de hoede van Fabienne en haar vrijwilligers.
Naast een aantal foto’s stond er op de site ook een link naar Pomodoro’s filmpje op YouTube. En toen was het duidelijk, dit werd onze nieuwe vriend!

Ik mailde Pia en zij stuurde een intake formulier. Diezelfde avond stuurde ik het terug, er volgde een fijne en snelle correspondentie per email en mijn vragen werden keurig beantwoord.
Ondertussen besloten we om Pomodoro’s naam te veranderen in Dorus.
Ergens in een email had ik aan Pia de brutale vraag gesteld; “en als ik meer betaal, komt Dorus dan eerder naar Nederland?”  Maar zo werkt het niet. Alle honden komen op een wachtlijst en iedereen komt vanzelf aan de beurt. Dit kan 4 tot 5 weken duren. Pia legde uit dat je wel zelf naar Spanje kon gaan om je hond op te halen en dit wekte mijn interesse, te meer omdat ik vóór Kerst zes dagen vrij was. Nu had ik plannen om naar een concert te gaan in Parijs maar hee, als je voor een band naar Parijs reist kun je ook naar Spanje voor een hond. Toch?
Na het huisbezoek én goedkeuring op 8 december door Elvira kroop ik weer achter de pc en boekte de vluchten naar/van Spanje en was het rond. Heen met Ryanair vanaf Weeze (D) en terug met Transavia op Rotterdam/Den Haag. Op die vlucht waren nog 2 kooien beschikbaar dus dat was ideaal. Niet alleen kon Dorus mee naar Nederland maar met hem nóg 3 honden van ACE.

Weer werd er druk gemaild met Pia en Elvira. Aangezien ik tijd genoeg had op de dag van aankomst kon ik het asiel in La Cala de Mijas bezoeken, Dorus zou daar immers een paar dagen voor vertrek naar Nederland naar toe komen, vanuit Algeciras.
Ik boekte een hotel in Torremolinos (Hostal Guadalupe) en dankzij een vriend in Madrid werd er een taxi geregeld die mij naar El Refugio, het asiel van ACE, zou brengen. Ik spreek immers geen Spaans en zag de bui al hangen dat ik op een verkeerd adres terecht zou komen en/of voor onverwachtse taxi kosten zou komen te staan.

En toen was het woensdag 18 december en vloog ik om 06.50 uur naar Malaga. Wat was het vroeg en wat had ik slecht geslapen …
Het voordeel was wel dat ik om 10 u al in Spanje was. Ik nam de trein vanaf het vliegveld naar Torremolinos en liep in 10 minuten naar het hotel. Het was 19 graden maar het regende wel.
Ik werd vriendelijk ontvangen en kreeg een klein appartement met zeezicht!!
Om 13 uur zou de taxi me ophalen dus ik had even de tijd om mijn ogen dicht te doen.
Precies om 13 uur werd ik opgehaald door een aardige chauffeur die 2 honden bleek te hebben. Met de Golden Retriever trainde hij dagelijks en hij scoorde goed op Spaans nivo. Vol trots liet hij foto’s zien!
Na een half uur rijden langs de costa met volop zon vonden we de Refugio. De taxi chauffeur besloot mee naar binnen te gaan. Waarom is me nog steeds een raadsel maar het was een zeer aardig gebaar.

Overal waren honden maar wat verwacht je dan in een overvol asiel? Ik heb me als het ware afgesloten voor alle mooie, lieve koppies. Ik kwam immers voor Dorus, hoe naar dat misschien ook klinkt.
Dorus zat met 3 kleine hondjes in een soort overdekte gang te wachten tot dat hij gewassen zou worden voor de grote reis, de volgende dag. Hij was op maandag vanuit Algeciras naar Mijas gebracht en kende dus niets in dit asiel, geen mensen en geen andere honden. Als een zielig hoopje zat hij in een mandje. De andere hondjes renden en sprongen en blaften als idioten. Telkens als ik door mijn knieën ging om Dorus te aaien, sprongen zij half op me en wilden aandacht. Dorus niet, Dorus wilde volgens mij maar één ding: rust !

Na wat wachten en vragen zijn we met een vrijwilliger en Dorus naar het speelveld gegaan. Daar kon hij los, daar kon hij even zonder alle drukte zijn. Daar werd Dorus weer even hond. Lopen, rennen, omkijken, snuffelen, naar de omheining, weer verder enz.

Na 20 minuten konden we hem vrij snel vangen en moest ie helaas terug naar de drukte. Ik had in Nederland al een penning laten maken en deze kreeg hij om zijn halsband; hij was weer een stapje dichterbij het zgn. gouden mandje.
Ik nam afscheid van de vrijwilligers en liet stroopkoeken voor hen achter en dekentjes voor de honden.

Om 15 uur was ik terug bij het hotel en besloot ik om ter afleiding een eind te gaan wandelen. Nooit gedacht dat Torremolinos zo mooi zou zijn.

Rond 17 uur een snelle hap op het plein, nog even naar het strand want ‘nu ben ik er toch!’ en na wat kleine inkopen bij een supermarkt was ik om 18 uur terug in mijn appartementje. Doodmoe!
Een ijsje op het balkon, 19 graden … en het was toch echt 18 december!

Douchen. Haren wassen. Even naar huis bellen en om 19 uur lag ik al in bed. Het duurde eeuwen voordat ik sliep maar uiteindelijk lukte het wel.

De wekker ging om 6.30 uur en om 7.15 uur liep ik moederziel alleen door Torremolinos, op weg naar het station en nam ik de trein naar het vliegveld.
Ik was er om 8 uur dus veel te vroeg maar ik wist waar ik op zat te wachten; op de mensen van ACE met 2 kooien!
Rond 9 uur zag ik Fabienne en een vriendelijke, grijze vrijwilligster met twee kooien. Ik had hen de dag er voor niet ontmoet maar Fabienne herkende ik meteen van de site.
Ik stelde me voor en al snel kletsten we honderduit. Toen ze hoorde dat ik speciaal gekomen was om Dorus op te halen mocht hij uit de kooi en aan de riem mee, naar de incheckbalie. Gezellig!

Fabienne deed de incheck (in het Spaans) en ik weet nog dat ik ergens een handtekening moest zetten maar waarom en waarvoor? Geen idee. Ik was veel te druk met Dorus.
Ondertussen zat Budy in de kooi druk te blaffen en de hondjes in de ander kooi, Chappie en Queveno, waren muisstil. Na het inchecken was er nog tijd voor koffie dus gingen we met het hele circus naar de koffie corner en mocht Budy ook even uit de kooi. Ik kreeg een tasje met daarin de paspoorten van de honden.

Om 9.45 uur moesten we ons melden bij de speciale ‘mega’ scanner waar de kooien door heen moesten. De honden er uit, de kooi ging door de scanner, werd goed gekeurd, nog snel een paar schone doeken erin,  de honden er weer in en toen werd de kooi ‘verzegeld’ met tie wraps en tape. Voor Fabienne en haar mensen een bijna dagelijks klusje en alles ging van een leien dakje.

Ik nam afscheid en ging richting de ‘mensen scanner’, ook ik werd goed gekeurd. Zonder tie wraps en tapes nuttigde ik nog snel een hamburger, even naar de wc en toen naar de gate.
Terwijl ik daar zat te wachten zag ik een kar met de bagage voor onze vlucht maar ook een kar met 2 kooien. Op het moment dat ik door de slurf naar het vliegtuig liep werden de kooien het vrachtruim in getild.
Dorus, Budy, Chappie en Queveno waren aan boord. Ready for take off.

De vlucht verliep super. Geen turbulentie, geen vertraging. Strak blauwe lucht, vriendelijk personeel en heel weinig mensen aan boord. Lekker rustig dus.
In het magazine van Transavia las ik dat honden in een verwarmd gedeelte zitten in het vrachtruim, later is me verteld dat het ook geluidsdicht is.
Dat maakte de gedachte aan de 4 viervoeters ‘daar onderin’ toch iets draaglijker.

Op Rotterdam Airport ging alles ook prima en vlot. Naast iemand  van de marechaussee stond er ook iemand van de beveiliging op mij te wachten en zij hielpen mee met het ‘aan nemen’ van de kooien. Deze waren nog eerder binnen dan de bagage!
Wat ik niet wist was dat er een muntje van 50 cent in zo’n bagage karretje moet en ik had twee van die karretjes nodig. Gelukkig was de man van de beveiliging zo attent om mij twee speciale muntjes te geven zodat ik alsnog zonder al te veel gedoe naar de aankomsthal kon. Mét de kooien en dus mét de honden!

Odette van ACE stond al op me te wachten en natuurlijk ook de baasjes van de andere honden. We zijn met z’n allen naar buiten gegaan en daar, in een speciaal hoekje, heeft Odette alles rustig en doordacht afgehandeld. Ook hier bleek weer dat er iemand aanwezig was die wist wat ze deed!

Dorus kwam heel voorzichtig uit de kooi. Budy sprong alles en iedereen bijna omver. Wat een verschil!

 

De weg naar huis ging goed. De ingelaste plas-pauze werd door Dorus niet benut en uiteindelijk vond hij z’n draai en begon aan een welverdiende slaap.

Hij is nu ruim 3 weken bij ons en is, vooral in huis, erg schuw en terug- houdend. Hij lijkt niets te kennen qua typisch huiselijk geluiden, deuren enz.
Het geeft niet. We hebben de tijd en Dorus krijgt die tijd.
Buiten gaat het goed, hij loopt best netjes aan de lijn en met andere honden kan hij het prima vinden. Spelen kent ie echter niet, niet met een balletje of ander speeltje of andere honden. Slapen kent en kan ie wél maar dan vooral niet ’s nachts …
Zijn 1^e dierenartsbezoek ging prima.
Hij is ontzettend lief en wil graag geknuffeld worden.
Het gaat elke dag beter en elke dag kwispelt hij langer met zijn staart.
Na een week brokken zijn we over gegaan op KVV en tja, welke hond lust er nou geen vers vlees? Waar andere honden een hele trukendoos leeg halen om wat lekkers te krijgen, kijkt Dorus je aan met een blik van “kweenie, wat is dat?” om het koekje of botje vervolgens een uur naast hem te laten liggen. Maar dan? Ja dan gaat het uiteindelijk toch op hoor.

In de nabije toekomst zal er zeker nog een update volgen want we gaan er vanuit dat Dorus nog jaren bij ons is!
Heel veel en vaak dankjewel voor Pia, Odette, Elvira, Ineke en Nils voor hun fijne mailtjes en tips. Dankjewel Fabienne en alle vrijwilligers in Spanje!
Wát een werk .. maar wát een goed werk.

Dorus is één van de 60 ACE-honden die in de maand december naar Nederland zijn gekomen. Laten we hopen dat er ook in dit nieuwe jaar weer heel veel honden een fijn, goed thuis vinden.

En Boef? Die vergeten we niet, nooit. Wie weet kijkt ie wel mee en denkt ie “dat hebben jullie goed gedaan met die Dorus!”