Ze was zo lief en goed voor me en ik mocht elke dag met haar mee in de
auto.
's Nachts mocht ik aan haar voeten slapen.
Weet je dat ze ons op straat in Spanje mishandelen, dat ze naar ons slaan
en schoppen?
Dat baasjes die ons beu zijn ons gewoon op de straat gooien en ons aan ons
lot overlaten?
Ja, zij hebben portefeuilles en auto's en kunnen zelf voor hun eten
zorgen.
Wist je dat sommige jachthonden hier in Spanje gewoon in het bos worden
opgehangen na de jacht?
Omdat ik zo bang was voor al die stoute grote mensen in Spanje,die me al
vaak geslagen hebben… hebben een paar lieverds van de organisatie
ace-charity.org gezorgd dat ik het vliegtuig
kon nemen naar België, de dag voor kerstavond.
Er was een belgische meneer die mijn foto had gezien en hij wou me graag
adopteren.
Hij stuurde een mailtje naar Nancy, die hondjes als ik naar Belgiê
laat komen.
Ik ben maar een hondje en had zelfs geen keus maar er was toch een andere
dame van diezelfde organisatie, Riet heet ze en die is toch even in mijn plaats gaan kijken of ik daar wel goed zou
terechtkomen.
Maar ze was heel enthousiast en liet weten aan Fabienne, dat het OK
was.
Die Fabienne is een heldin. Zij haalt ons hier in Spanje van de straat of
redt ons soms zelfs uit de dodingsstations, zij zorgt ervoor dat wij door een dierenarts verzorgd worden en zoekt naar
mensen die ons willen adopteren.
Dankzij mensen als zij is mijn leven gered!
Het was een spannende reis hoor, eerst afscheid nemen van Diane die tranen
in de ogen had toen ik in een kooi moest zitten.
En dan in dat rammelende vliegtuig met twee andere honden samen in die
kooi.
Ik was zo bang dat ik begon te bijten naar hen.
Ook wanneer ik uit mijn kooi in Zaventem werd gehaald, heb ik zelfs een
paar keer gehapt naar mensen die mij wilden aanraken.
Ja, sorry, het is gewoon een zelfverdedigingsmechanisme. In Spanje zijn ze
echt soms heel wreed met ons honden!
En het enige dat wij kunnen doen is blaffen en bijten om ons leven (dat ons
lief is) te verdedigen!
Jullie zijn mensen, jullie begrijpen dat misschien niet.
Daar stond dan een meneer met lang haar op me te wachten.
Hij is zo groot, het leek wel een reus. Ik wist niet of hij een van de 'goeie' of een van de 'slechte' was
dus uit gewoonte heb ik maar even gehapt in zijn handen toen hjj me wou
vastpakken.
Het verwonderde me dat hij me niet sloeg of pijn deed.
Integendeel, hij nam me mee in zijn auto en we reden naar Gent.
We kwamen in een gezellig warm huis aan maar ik kon niet zo goed weten of
dit nu een dodingsstation was of niet? Toen hij me wou opnemen heb ik maar weer naar hem gehapt. Dat is het enige
wat wij hier leren op straat om ons te verdedigen. Hij nam me meer naar boven en weer probeerde ik te happen naar hem. Hij schrok zo dat hij me liet vallen. Ik schok ook.
Toch nam hij me mee naar boven. Ik trilde van de angst. Zou hij me daar
dooddoen?
Maar… hij liet me gewoon op de groen slapen in de kamer waar hij zelf ook
sliep.
Wanneer het terug licht werd, nam hij me mee naar buiten waar ik weer even
frisse lucht kon opsnuiven en kon doen wat de grote mensen op een grote witte porseleinen pot doen.
Maar die is voor ons te hoog en te groot dus wij doen dat buiten.
Ik hoorde hem bellen met zijn familie dat ik beter niet mee zou gaan die
avond naar het familiefeest want het was kerstavond.
Hij had schrik dat ik bang zou zijn van zijn familie die mij ook allemaal
zouden willen, aanraken.
Ik hoorde hem zeggen dat hij niet wou dat ik zou denken dat ook zijn
familie mij kwaad willen doen.
Toen werd ik triestig. Die lieve meneer die me helemaal uit Spanje heeft
laten overkomen
en die het dus duidelijk goed met me voorheeft… naar die heb ik dus een
paar keer willen bijten.
Hij gaf me eten en drinken en liet me alleen thuis.
Kerstnacht heb ik voor het eerst alleen doorgebracht in zijn huis.
Ik had tijd om tot rust te komen, om me te bezinnen… en om te realiseren
dat dit een kerstgeschenk was.
Hij voor mij en ik voor hem.
Toen hij na middernacht met Kerstmis thuis kwam, ben ik enthousiast naar
hem toegelopen
en heb hem met een paar likjes aan zijn hand laten weten dat ik hem
vertrouw.
Die nacht heb ik het dan maar aangedurfd om op zijn bed te slapen.
Amaai, ik had voor het eerst sinds een paar dagen weer een zeer rustige en
diepe nachtrust!
Toen ik wakker werd… was het Kerstmis!
Ik dacht dat ik droomde! Maar het is waar.
Dankzij al die mensen die ik hierboven heb genoemd (en ik vergeet er vele
omdat ik ze niet bij naam ken) heb ik dus een nieuwe kans gekregen! dat allemaal op mijn oude dag want je
mag niet vergeten dat ik al de respectabele leeftijd van 9 jaar heb!
Toen mijn nieuwe baasje me wou opnemen… heb ik hem dat laten doen. Hij
heeft mijn vertrouwen gewonnen.
Ik ben hier gelukkig en ben echt met mijn hondegat in de boter
gevallen!
Sinds kort woon ik dus in Sint-Amandsberg bij een bekende filmregisseur...
en hij behandelt me als een diva.
Het is hier een paradijs voor me. Ik mag op rode koninklijke kussen liggen
en zingt ook altijd van die leuke liedjes voor me.
Ik denk dat hij beter cabaretier zou worden! Hij zegt dat hij daarmee bezig
is en dat ik naar al zijn shows mag meegaan!
Komen jullie dan ook? Volgende week staan we samen in de Dag Allemaal, dat
is blijkbaar een populair blad hier!
Ik heb mijn baasje mij vandaag maar laten wassen en kammen, zie ik er een
beetje goed uit?
Ik ben hier echt gelukkig en ik laat mijn baasje geen seconde
alleen.
Veel liefs, Fara.
PS hoe vinden jullie mijn Nederlands? Ik ben de taal nog niet gewend want
in Spanje tikte ik altijd in 't Spaans! Waf, waf!
PS PS als jullie één van mijn broertjes of zusjes willen adopteren ment als
mijn baasje deed, kijk dan even naar hun foto's op
DEZE
PAGINA!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten