Tilma, een klein en gezellig hondje. Twaalf jaar lang een hondje met een zicht elke dag, met zorgeloze jaren, en een baasje dat er altijd was. Plots moest ze weg, geen motief noch reden werd gegeven. Ze moest en zou het huis uit gaan. Wat er ook werd geprobeerd werd om de mensen op andere gedachten te brengen. Kleine muis mocht niet meer mee naar huis. Daar heeft Tilma het zeer moeilijk mee.
Stilletjes in een hoekje trotseert ze de winter koude. Blijft maar kijken naar haar deur, blijft hopen dat baasje er straks weer is, dit kan toch niet waar zijn.
Vanmorgen konden we kleine Tilma niet vinden. Ze zat opgekruld in de hoek van de kooi en keek niet meer op, toen we ze zachtjes oppakte likte ze ons gezicht. "Ik ben hier nog, maar het heeft allemaal geen zin meer", ze wil niet meer. Hondjes hebben ook hun leven voor en achter zich, denken en weten net als wij wat er om hen heen gaat. Soms beseffen ze het niet direct maar met enkele dagen, enkele weken beseffen ze heel goed wat hen overkomt. Hoe ouder hondjes zijn hoe dieper hun hartje wordt gekwetst, hoe dieper hun pijn gaat dat ze worden achtergelaten, weggegooid, en vergeten. Zij vergeten hun baasje nooit. Dat weet iedereen, een hondje is zo trouw, zo loyaal en zo één met een mens. Van hun kant is het altijd puur, altijd echte vriendschap en nog zoveel meer. Kleine Tilma, dit had jij nooit verwacht en dat zou ook nooit mogen gebeuren, maar mensen zijn nu eenmaal zo vlug vergeten wie hun echte vrienden zijn.
Fabienne
Geen opmerkingen:
Een reactie posten