Een Tsjechische dame stond voor de deur. Ze was erg aangedaan met het hondje dat ze gevonden had.
Het zat achterin haar auto in een reisbox, helemaal in elkaar gekropen, zich zo klein mogelijk makend, voelend, wetend dat het niet goed zat. De arme stakkerd was al in heel wat asielen voorgesteld, een hele dag lang, niemand wilde hem opnemen, hij moest dan maar naar het dodingstation, dat was haar enige uitweg. Ze wilde hem zelf wel houden, maar kon dat niet. Want, de gewone obstakels om een hond in huis te nemen.
We stonden daar allemaal. Wat doe je dan? Je pakt hem binnen. Weer een Podencootje. We hebben er al een paar honderd, en ze hebben weinig liefhebbers, zijn niet gekend in hun waarden. Als mensen maar eens wisten wat een geweldige honden dit waren. Even door een opvoeding heen en geen betere hond kan je aan je zijde hebben. Zo trouw, zo grappig, zo levenslustig en gevoelig, nauw levend met hun enig geliefde baasje.
Hun wereld kan nooit meer stuk eens ze jou hebben begrepen, eens ze weten hoe jij het wil, het duurt alleen even, even hen de kans geven en dan heb je de bovenste beste hond.
Onze Myrek is één van die podencootjes. Hij is overstuur maar weet toch, zo intelligent is hij echt wel, dat zijn leven vandaag bijna over was. Dat hij niet ideaal zit hier, maar er komt een dag dat ook voor hem de weg open gaat naar dat ene "THUIS"...het is hem zo gegund.
Fabienne
Geen opmerkingen:
Een reactie posten