KUKITO EN DE FOTOGRAAF.

Klik hier om te zien hoeveel moeite een fotograaf moet doen om een kleine rakker op de foto te zetten.

EDEN,...ja,.... ik ben een pitt bull,....

Ja mensen ik ben een Pit Bull. Een vergeten ras als je veel mensen mag geloven. Toch vraag ik jullie een kans, een mogelijkheid om aan te tonen dat ik meer dan een "uitgespuwde" naam ben. Meer dan een zogenaamd gevaarlijk ras. Ik ben wie ik ben. Door de mens gemaakt, gevormd, opgevoed en gekneed naar elke hand. Ben een flinke reu,ben sterk en krachtig en lijk stoer en helemaal zelfzekerd. Ben lief en zacht met mijn baasje, ben erg ontwikkeld wat mijn lichaam betreft. Ben stoer naar andere reutjes toe maar gek met dames en mooie lotgenoten. Ze zeggen dat ik een goed karakter heb, knuffelgek en goed gehoorzaam. 

Ik rij graag mee met de auto en loop graag aan de lijn. Ben graag een hond van een verantwoord baasje. Wie geeft mij een kans?

EDEN, 1 JAAR OUD, een Pit Bull, 16 kg.

 

Surprise van de dag .....

En als topje op de dag, een gesloten doos voor de deur van het asiel in Algeciras. En dan een open doos, met 4 levensechte pupjes die nog net konden ademen.

Slaap lekker en morgen gezond weer op!

Fabienne

 

Betita nu Betty.

Hallo,

 

Even een update over Betty (Betita).

Het gaat heel goed met haar,dit jaar is ze 6 jaar bij ons.

Ze is steeds meer op een Duitse herder gaan lijken,haar oren zijn overeind gekomen en haar vacht is prachtig!

In 2008 is Lupus geconstateerd bij haar,een auto imuunziekte,maar die hebben we goed onder controle.

1 pilletje Dexoral om de dag,dit is een zeer lage dosering,zodat er weinig kans is op bijwerkingen. Voorheen regelmatig een terugval,maar nu al meer dan een jaar geen klachten.

Met haar ogen gaat het ook goed,ze heeft een UV allergie.

Iedere dag druppelen we haar ogen,en in de zomer met veel zon,soms 2 keer per dag. We hebben een speciale bril voor haar gekocht,maar ze is erg gesresst als we hem willen opzetten,dus laten het maar doen.

Ze gaat een paar keer per jaar mee naar Duistland op vakantie,gewoon mee naar een hotel en ook altijd mee eten in restaurants daar.

Echt een paradijs voor honden daar,geweldig.

We wonen dicht bij het strand,dus ze zwemt en speelt daar heel vaak.

De sneeuw vond ze ook geweldig,maar volgens mij zijn er niet veel honden die dat niet leuk vinden.

Nou,dat was het wel...ik hoop dat ze nog lang bij ons mag zijn,ze is super!

Groeten uit Vlissingen,

 

Veronica en René en Betty.

 

TILMA,... 12 jaar, een oudje,........

Tilma, een klein en gezellig hondje. Twaalf jaar lang een hondje met een zicht elke dag, met zorgeloze jaren, en een baasje dat er altijd was. Plots moest ze weg, geen motief noch reden werd gegeven. Ze moest en zou het huis uit gaan. Wat er ook werd geprobeerd werd om de mensen op andere gedachten te brengen. Kleine muis mocht niet meer mee naar huis. Daar heeft Tilma het zeer moeilijk mee. 

Stilletjes in een hoekje trotseert ze de winter koude. Blijft maar kijken naar haar deur, blijft hopen dat baasje er straks weer is, dit kan toch niet waar zijn. 

Vanmorgen konden we kleine Tilma niet vinden. Ze zat opgekruld in de hoek van de kooi en keek niet meer op, toen we ze zachtjes oppakte likte ze ons gezicht.  "Ik ben hier nog, maar het heeft allemaal geen zin meer", ze wil niet meer. Hondjes hebben ook hun leven voor en achter zich, denken en weten net als wij wat er om hen heen gaat. Soms beseffen ze het niet direct maar met enkele dagen, enkele weken beseffen ze heel goed wat hen overkomt. Hoe ouder hondjes zijn hoe dieper hun hartje wordt gekwetst, hoe dieper hun pijn gaat dat ze worden achtergelaten, weggegooid, en vergeten. Zij vergeten hun baasje nooit. Dat weet iedereen, een hondje is zo trouw, zo loyaal en zo één met een mens. Van hun kant is het altijd puur, altijd echte vriendschap en nog zoveel meer. Kleine Tilma, dit had jij nooit verwacht en dat zou ook nooit mogen gebeuren, maar mensen zijn nu eenmaal zo vlug vergeten wie hun echte vrienden zijn.

 

Fabienne

 

10 Jaar lang in een afgesloten contructieplaats......

10 Jaar lang in een afgesloten contructieplaats,...zonder licht, zonder uitzicht,....zonder bestaan,...

Gisteren kwam hij binnen. Het aanzicht was onbeschrijflijk, hoe deze Groenendaeler  eruit zag. Zijn hele lijfje was 1 teek, elke millimeter van zijn lijfje had een teek op zich hangen. Zijn ijzeren ketting als pup was in zijn huid mee gegroeid en over die ketting droeg ie nog een zwaardere zodat hij zeker niet kon ontsnappen.

Zijn ribbetjes kon je tellen en zijn droevige trouwe ogen spraken meer dan duizend woorden. Hij werd gered uit een benarde situatie in samenwerking met de politie. De situatie werd echter deze morgen erg spannend in die zin dat de eigenaar zijn hond terugclaimde, no matter what, hij had immers een chip, legaal kon hij hem zo mee nemen.

Wel, dat zou een moeilijke bevalling worden maar ik was dus niet van plan om een verwaarloosde ongelukkige ziel terug te geven aan iemand die zelfs zijn aanwezigheid niet verdiende. Het werd een dag van spannende ontwikkelingen, hoogoplopende ruzies en zware discussies, maar mijn besluit stond vast, als een paal boven water, deze lieverd zou nooit meer teruggaan naar die man(?), naar die hel. 

De politie zei dat ik niet anders kon dan de hond teruggeven, zij zouden hem gaan controleren, en zijn situatie zou verbeteren. Hier geloofde ik echter niet in, deze man veranderde je niet meer, waarom zou hij plots een goede baas worden? 

Terwijl onze mensen uren en uren bezig waren om Zorro, zo hebben de studenten hem genoemd te ontteken, was ik nadat ik verschillende keren geweigerd had de hond te overhandigen in blijde verwachting van de eigenaar van Zorro. 

Eerst kwamen de buren van de hond binnen, zij waren getuigen hoe Zorro gedurende jaren en jaren huilde van verdriet, hoe hij 1 keer per dag, week, wat eten gegooid werd en dan maandenlang in zijn eigen uitwerpselen bleef liggen in de donkere schuur die amper enkele stralen licht toeliet. 

Mensen omheen probeerde sinds jaren aan de noodrem te trekken, maar geen mens, noch wet... haalde deze hond uit zijn ellendig bestaan, tot gisteren. 

De eigenaar begon eerst met zware dreigementen waar ik wel het recht vandaan haalde "ZIJN" hond te houden. Zijn vrouw, riep nog harder en nog gemener een hele resumé van wat wij mochten en niet mochten. Onze Diane riep tegen de eigenaar dat hij niet zo hard moest roepen want dat ze niet doof was!

Terwijl ik probeerde de kalmte zelf uit te stralen met een kloppend hart van binnen, want hij had het recht zijn hond mee te nemen, maar dat zou dan een klacht met zich mee brengen, want die zou ik hem bezorgen voor verwaarlozing van zijn hond. Mijn klacht zou ik per direct indienen samen met mijn dierenarts en we zouden hier heel ver in gaan. We gingen in discussie en van hele hoge woorden gingen we naar onderhandeling en toen...toen gaf hij de hond over aan  ons. Het was gebeurt, en om een heel lang verhaal kort te maken, het was gebeurt, hij was nu onze hond. 

Zorro is van ons, hij is gered, zijn strijd is gestreden, zijn ellendig bestaan achter hem. We hebben allemaal vreugdetraan weggepinkt, hem geknuffeld en geprezen. Zijn mooie oogjes kijken zo triest, je kan zien waar hij door heenging, 10 jaar lang. Om te huilen....

Om hem heen vierden mensen vakantie, sprongen in het nabije Hotel in het mooie blauwe zwembad, vierden feest aan de bar, tot in de late uren. Het leven ging verder, elke dag opnieuw, zijn leven binnen deze vier muren ,in zijn eigen uitwerpselen en met de kracht om te blijven bestaan, zijn bewonderenswaardig. Hij leefde ook. Zag de zomers en winters komen en gaan, leefde op brood en vuil water, en als het niet anders kon de stenen om hen heen.

Zorro, lieve oude jongen, je bent zo lief en zo dankbaar al, je staartje kwispelt stilletjes heen en weer, je weet dat het goed zit. Je keek ons aan met zoveel angst in die ogen toen je je baas hoorde schreeuwen. We begrepen je zo goed. 

Slaap maar zacht vannacht lieverd. Je eerste zachte bedje, je eerste kom met lekker eten, je eerste botje, je eerste koekje, alles is nieuw voor je. Handen om je heen, mensen om je heen. Mensen met een hart. Vanaf nu geen anderen meer.

 

Fabienne 

 

Luchthaven 27 jan, baasje van ons Lotje kwam haar halen,....

Ons kleine Lotje, een van de 20 hondjes van het oude vrouwtje, 

mocht mee met haar baasje doe speciaal over vloog,...

Geweldig toch,...

Zomaar......

Vandaag, een doodgewone vrijdag

Beste allemaal,

De hele week was vrij chaotisch en druk, een beetje van alles en nog wat. Heel veel problemen, als altijd.

Onze elektriciteit is hopeloos, onze septische putten zijn dringend aan vervanging toe, zovele mensen met zovele hondjes aan de poort. Maar goed, de week is om, maar de vrijdag was toch weer een talrijke verrijking van onze grote familie. 

Een overzicht op een doodgewone vrijdag;

Norbert en Arie. Hun baasje moest naar het ziekenhuis, terminaal ziek. Ze waren reeds een tijdje aan hun lot overgelaten. Ze zien er slecht en verwaarloosd uit, beiden hebben dringende verzorging nodig. Heel erg wat hen overkwam en heel moeilijk te begrijpen dat er niemand van de familie voor hen opkwam. Ze waren hun baasjes, hun "ALLES",,, kwijt en wat zijn ze vandaag ?

"Enzo". Een witte parel in zijn ras, letterlijk en figuurlijk. Zijn baasje moest verhuizen en haar "hondje" moest weg. Ze wilde hem niet naar het dodingstation brengen. Het gebruikelijke verhaal en ze bracht vanmiddag "het" kleine hondje. Het was een uit de kluiten gegroeide Mastin Espanol, dat was ze ´vergeten´ te zeggen. Hij is een lieverd hoor en we gaan hem zeker goed opvangen en verzorgen. Weer een grote erbij en weer een Mastin. Ze worden deze dagen meer dan ooit gedumpt. 

8 kleine hummeltjes. Kleine mooie pluche bollekes. Onze opvanggezinnen in Spanje hebben geen plek meer dus we hebben ze bij ons in de refugio zitten. De kansen zijn hier klein, maar we gaan doen wat we kunnen. De koude nachten, de vocht en de verzorging, zijn niet wat een pup moet hebben. Overdag gaat het goed maar dan komt de eenzame lange nacht.

Duimen maar, duimen maar. 

Het moedertje was er niet bij. De dame die hen binnenbracht had niet gemerkt dat het hondje zwanger was. Ze heeft beloofd mama binnen te brengen voor sterilisatie. We zijn in blijde verwachting op deze belofte.

 Hier een filmpje van de puppies.

Silvia en haar 6 mastin pupjes. Ja hoor, ze zijn ook bij ons. De sukkeltjes werden gered uit Jerez, in barre omstandigheden. Enkele van de pupjes hebben het niet gered werd ons verteld. Het is een lieve zorgzame mama, maar zo magertjes en zo triest, duidelijk door een hel heen gegaan. Ook zij moeten bij ons blijven wegens plaatsgebrek in de Spaanse opvanggezinnen en dus is dit ook een kantje boord, maar hier gaan we nu niet aan denken. Ze moeten gewoon blijven leven en gelukkig worden,...dat moet gewoon. 

Klik hier voor een filmpje van Silvia en haar pups.

18 levens meer in onze handen,... op een dood gewone vrijdag,...

Prettig weekend  ...   Fabienne

Tinky and Nika home.

Gisteren gingen NIKA en TINKYTOY naar huis in Denemarken,...

ze waren zo angstig in de luchthaven,...maar het is reeds in orde want liggen nu beide in een warme mand, 

Wat een geluksvogeltjes weer,... bedankt aan iedereen die hieraan mee werkt,....

Fijn weekend Fabienne