Poeh, poeh, als ik nu heb gedacht voor Bertje een hele reis te hebben gemaakt. Naar Bever in Belgie, was dit reisje niets vergeleken bij afgelopen vrijdag, 3 februari. Omdat het nogal sneeuwde besloten wij, mijn man en ik, om met de trein naar Schiphol te gaan. Mijn man bij de dieren thuis, en ik met de trein naar Schiphol. In mijn achterhoofd wel de gedachte, kom ik weer terug. Maar ja, het hondje was het allerbelangrijkste, en die was op weg. Af en toe was er onderweg niets te zien, vanwege de sneeuwstormen. Maar de trein reed, en ik kwam in iedergeval steeds dichterbij Schiphol. Overstappen bij Sloterdijk. Daar hebben we wel een tijd stil gestaan, vanwege bevroren wissel. Maar ik zag vanuit de trein wel, dat we ook niets hadden opgeschoten met de auto, want het stond muurvast op de weg.
Precies bij het uitstappen op Schiphol, ging de telefoon. Mijn man hield de vluchten bij, op de televisie. Vlucht Malaga had vertraging. Tijdens het telefoontje kwam meteen de verandering, dat het vliegtuig was uitgeweken naar Rotterdam. Heel even in paniek, hoe kom ik daar op tijd. Maar dit was een seconde, want ACE zet in de brief altijd telefoonnummer van vrijwilliger, in dit geval Marius. Die was al onderweg, dus dat stelde mij weer gerust, want dan kwam het wel weer in orde, toch?
Op Schiphol is altijd wel iets te zien, ook moest ik nog even eten. Regelmatig met Marius overlegd. Ja, het ging wel iets langer duren, maar wie kan daar nu iets aan doen met zo n weer. Uiteindelijk ben ik gewoon op stoel gaan zitten, en heb een hele tijd zitten kijken naar een mevrouw in de winkel ertegen over. Zij pakte elk flesje nagellak, dat er stond, en geloof me er stonden er heel wat. Ondertussen was ook de oppasmamma van Medina aangekomen. Ik lees in de blog, Maja Pulmans. Op zo n moment vergeet je jezelf voor te stellen. Wel leuk, dat ik nu weet hoe Maja heet. Wij herkenden elkaar nog van de vorige keer, bij Alois en Zasha. Zij had toen de opvang voor Sailor Boy. Ook wat later de mensen, die Jarno adopteerden. Wel wat gezelliger, dat je nu iets gemeenschappelijks had om over te praten. Want wachten in je uppie duurt lang. De zorgen over de terugreis waren op de achtergrond, want het voornaamste op dat moment waren de hondjes. Ze waren onderweg, samen onder de goede zorgen van de dochter van Marius. Eerst het hondje en dan kijken hoe ik terugkom. En ja hoor, ze waren geland dus wachten tot ze tevoorschijn kwamen. Eerst Jarno en Medina en toen klein vrouwtje uit de tas. Een heel klein bang vrouwtje, in hele mooie jas. Gauw in een dekentje tegen mij aan.
Marius ging gauw naar huis, kon hij even eten, hondjes verzorgen en weer op tijd naar Schiphol voor volgende hondjes, samen met zijn vrouw. En ik ging op weg naar,.........
Eerst even vragen bij NSmedewerker. Wanhoop was in hun ogen te lezen bij al die vragen. Toen naar perron 11. Zo druk heb ik het zelden gezien, bij de trein. Mijn zorgen waren alleen het kleine bange hondje, tegen mij aan. Gelukkig kwam na een half uur, de trein waarin ik naar Sloterdijk kon komen, alleen was die zo mutje vol, dat mijn zorgen wat toenamen. Gelukkig kwam ik goed aan op Sloterdijk. Maar nu. Niemand wist wanneer en of er een trein zou komen. Op Schiphol was het tenminste warm, hier niet. Alasta, heet nu Vrouwtje, dicht tegen mij aan, voor de warmte. Na een drie kwartier wachten, kwam er gelukkig een trein, die mij naar Enkhuizen kon brengen. Gek genoeg, was deze niet druk, dus konden wij zitten. Vrouwtje kroop steeds verder weg in mijn jas.
In Bovenkarspel ook nog een half uur stilgestaan, vanwege een bevroren wissel. Maar Enkhuizen was in zicht. Na het slotstuk, lopen naar huis, konden wij eindelijk de sleutel in de voordeur steken. Mijn dochter, mijn man hadden de hele dag flink in de rats gezeten. Er waren mensen gestrand onderweg, en mijn schoonzoon zat in de startblokken om mij te komen ophalen. Ondanks zijn storingsdienst. Al met al was het dus een dag om nooit meer te vergeten. Gelukkig is alles goed afgelopen. Survivallen heet dat.
Op de foto zit Vrouwtje in mijn vest, zo heb ik haar hier gekregen. Fotoos bij mijn dochter volgen. Groeten Gerrie.
P.S. ook groetjes aan Maja en de adoptiemoeder van Jarno.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten