Stefan
Op 4 februari heb ik Stefan, die met mijn man en zoon aankwam op Brussel, opgehaald. Ivm de kou waren we met twee auto's want er moest vier honden mee naar Nederland en als één van ons met pech kwam te staan dan konden de honden met de andere auto verder. Na een hoop vertraging gingen we op weg naar Eersel om de eerste hond af te geven. Dolgelukkige adoptanten! Toen naar 's Hertogenbosch om Stefan naar huis te brengen. Ik had ook het huisbezoek gedaan en ging nu de hond brengen. Ondertussen reed de andere auto verder met de overige twee honden. In 's Hertogenbosch aangekomen, bench uit de auto en zo de lift in. Stefan is een vrij angstig hondje dus met bench en al naar binnen. Uit de bench ging hij al gelijk onder de tafel zitten maar naar z'n dag was dat te verwachten. Ik zei al tegen Annemie (adoptant), rustig aan beginnen en laat hem vanavond maar op het balkon uit. Het beestje heeft een paar dagen nodig om bij te komen. Toen op weg naar huis inmiddels was het al tegen twaalven 's avonds. De volgende dag kreeg ik dus het telefoontje dat Stefan ontsnapt was. Ze waren 's morgens met hem voor de flat toen er een grote hond op hun af kwam stormen. Stefan schrok daar zo van dat Stefan met halsband en riem er van door ging. Aan de ene kant een voordeel dat hij een halsband om heeft en dat de riem er nog aan zit. Hij kan dan vast komen te zitten waardoor hij makkelijker te vangen is. Aan de andere kant een nadeel want als hij ergens vast komt te zitten waar niemand komt dan overleefd hij dat niet, maar hij is slim dus hij zal dan de riem wel doorbijten.
Ze hadden de hele dag lopen zoeken en waren erg verdrietig. Ik beloofde Annemie dat ik de volgende dag gelijk uit mijn werk mee zal zoeken. Ik werk 5 km bij hun vandaan. 's Maandags gelijk geregeld dat ik om twee weg kon. Mijn zoon mee en op weg naar Annemie. Die was al de hele ochtend met een groep aan het zoeken in de omgeving. Annemie woont aan een heel groot park met veel water wat ondertussen dus allemaal ijs was. Het had tenslotte -20 gevroren. Het park hadden ze al gehad dus we gingen de woonwijk in. Struiken, portiekjes, brandgangen ik heb geloof ik nog nooit zoveel hondenpootjes in de sneeuw gezien. En bij ieder spoor blijf je hopen dat hij in de struiken of zo zit. Op een gegeven moment liep er een spoor van hondenpootjes over het ijs en het spoor kwam niet terug. Weer even hoop maar helaas ook in de struiken niets te vinden. En dan ga je naar drie uur zoeken in de kou naar huis. 's Nachts wordt het -16 en langzaam begin je het vermoeden te krijgen dat het arme beestje dood gevroren is. Annemie blijft hopen en deelt pamfletten uit, gooit ze in brievenbussen en hangt ze overal op. Ieder morgen, voor ik ga werken, rij ik door de omgeving om te kijken of hij er loopt. Wanneer ik 's middags vroeg klaar ben nog een keer maar je ziet hem nergens.Annemie loopt uren te zoeken en wordt steeds wanhopiger. En dan komt er op zaterdag 11 februari een telefoontje van de dierenambulance dat mensen de hond hebben zien lopen langs de weg. Annemie belt mij gelijk en gaat gelijk naar het gebied toe. 3 km van huis dus hij heeft toch een stuk gelopen in die week. Helaas moet ik zelf werken maar ik beloof de volgende dag mee te komen zoeken. Zondagmorgen 12 februari krijgt Annemie een telefoontje van een beveiligingsmedewerker die Stefan heeft zien lopen. De man had geprobeerd hem te vangen maar hij was sneller. Ik met mijn man de auto in en op weg naar het gebied waar Stefan gezien was. De hele middag hebben we gezocht maar wederom niets. Annemie gaat de dag erna weer op pad met pamfletten in de omgeving van waar Stefan het laatst gezien is. Ook gaat ze naar een helderziende die haar verteld dat hij zich schuil bij een boerderij. Annemie is daar gaan kijken en de boer heeft haar ook de schuren laten zien maar helaas geen spoor. Het zoeken gaat door en af en toe krijg je een telefoontje van mensen die hem al eerder gezien hadden. Ik snap nog steeds niet dat mensen dan de dierenambulance niet bellen. Het weekend van de 18de blijft het stil, geen teken van Stefan. En dan komt er op dinsdag de 21ste een telefoontje van een mevrouw die zegt dat Stefan bij haar in de tuin vast zat maar op het moment dat haar man hem wilde losmaken hij wegvluchten. Weer een beetje hoop en Anemie woensdag die kant op met pamfletten. Ook hier staan enkele boerderijen en een boer belt al gelijk op dat hij een vermoeden heeft dat Stefan bij hem in een schuur heeft gezeten. Annemie gaat kijken en hij heeft daar inderdaad geslapen. Hij heeft zelf een nest gemaakt en omdat de boer daar zijn compost neer gooit was er ook genoeg voedsel. Annemie gaat overal zoeken maar wederom niets. Ze belt me 's woensdag in de avond op en we spreken af om met een grote groep het hele gebied uit te kammen. Omdat iedereen werkt moeten we dit op zondag gaan doen. Annemie gaat ondertussen verder met zoeken en ook op donderdag de 24ste heeft ze de ochtend weer het gebied door gelopen zonder resultaat.. En dan komt 's middags het verlossende telefoontje. Ze belt me op mijn werk dat hij gevonden is en dat de dierenambulance hem thuis komt brengen. Hij is op een terrein onder een aanhangwagen met zijn riem vast blijven zitten. De mensen hebben gelijk de dierenambulance gebeld en die heeft hem er onder uit gehaald. Ik beloof haar dat ik 's avonds uit mijn werk gelijk langs kom met champagne (voordeel dat ik in een slijterij werk). Dus 's avonds op weg naar Stefan en Annemie. De dierenambulance had hem netjes thuis gebracht en Annemie had een buurman gevraagd om hem naar boven te dragen uit angst dat hij zou ontsnappen. Nou hij liep dus gewoon netjes aan de riem mee.
En dan ligt hij heerlijk tegen de verwarming aan ontspannen te slapen. Hij kijkt je nog wel aan van wie ben jij maar hij is niet schuw. Ook heeft hij voldoende eten gehad want hij is niets af gevallen. Ik proost met Annemie op de goede afloop en geef haar tips over hoe nu verder. We laten Stefan aan de riem uit op het balkon. Ik pak hem op om hem weer naar binnen te zetten en om te kijken hoe hij reageert. Hij vindt alles best. Ik geef Annemie het advies om kaas te pakken en zo een spoor van blokjes naar haar toe te leggen zodat hij naar haar toe komt. Dit gaat heel goed en hij eet het laatste stukje uit haar hand. Daarna doe ik hetzelfde met brokjes en ook bij mij pakt hij het laatste brokje uit de hand. Stefan is van zichzelf al een angstig hondje door wat hij in Spanje heeft meegemaakt. Met dit erbij is dat natuurlijk niet bevorderlijk. Langzaam zal hij weer vertrouwen in de mens moeten krijgen maar ik weet zeker dat dit bij Annemie gaat lukken. Hij krijgt een tuigje en een halsband om bij het wandelen en honden moeten voorlopig uit de weg worden gegaan. Ook zal hij waarschijnlijk nooit los kunnen maar ja we zijn al blij dat hij weer thuis is. Nog een wormen kuurtje want wie weet wat hij allemaal heeft gegeten. Ook een bezoek volgende week aan de dierenarts en in de loop van de tijd een cursus staan op de progamma. Ik blijf contact houden met Annemie en
Nog een lange weg te gaan maar wat zijn we blij dat hij weer terug is!
Namens Annemie iedereen die de afgelopen tijd heeft geholpen met zoeken of op welke andere manier ons heeft gesteund BEDANKT!
Simone
Vrijwilligster ACE
Op 4 februari heb ik Stefan, die met mijn man en zoon aankwam op Brussel, opgehaald. Ivm de kou waren we met twee auto's want er moest vier honden mee naar Nederland en als één van ons met pech kwam te staan dan konden de honden met de andere auto verder. Na een hoop vertraging gingen we op weg naar Eersel om de eerste hond af te geven. Dolgelukkige adoptanten! Toen naar 's Hertogenbosch om Stefan naar huis te brengen. Ik had ook het huisbezoek gedaan en ging nu de hond brengen. Ondertussen reed de andere auto verder met de overige twee honden. In 's Hertogenbosch aangekomen, bench uit de auto en zo de lift in. Stefan is een vrij angstig hondje dus met bench en al naar binnen. Uit de bench ging hij al gelijk onder de tafel zitten maar naar z'n dag was dat te verwachten. Ik zei al tegen Annemie (adoptant), rustig aan beginnen en laat hem vanavond maar op het balkon uit. Het beestje heeft een paar dagen nodig om bij te komen. Toen op weg naar huis inmiddels was het al tegen twaalven 's avonds. De volgende dag kreeg ik dus het telefoontje dat Stefan ontsnapt was. Ze waren 's morgens met hem voor de flat toen er een grote hond op hun af kwam stormen. Stefan schrok daar zo van dat Stefan met halsband en riem er van door ging. Aan de ene kant een voordeel dat hij een halsband om heeft en dat de riem er nog aan zit. Hij kan dan vast komen te zitten waardoor hij makkelijker te vangen is. Aan de andere kant een nadeel want als hij ergens vast komt te zitten waar niemand komt dan overleefd hij dat niet, maar hij is slim dus hij zal dan de riem wel doorbijten.
Ze hadden de hele dag lopen zoeken en waren erg verdrietig. Ik beloofde Annemie dat ik de volgende dag gelijk uit mijn werk mee zal zoeken. Ik werk 5 km bij hun vandaan. 's Maandags gelijk geregeld dat ik om twee weg kon. Mijn zoon mee en op weg naar Annemie. Die was al de hele ochtend met een groep aan het zoeken in de omgeving. Annemie woont aan een heel groot park met veel water wat ondertussen dus allemaal ijs was. Het had tenslotte -20 gevroren. Het park hadden ze al gehad dus we gingen de woonwijk in. Struiken, portiekjes, brandgangen ik heb geloof ik nog nooit zoveel hondenpootjes in de sneeuw gezien. En bij ieder spoor blijf je hopen dat hij in de struiken of zo zit. Op een gegeven moment liep er een spoor van hondenpootjes over het ijs en het spoor kwam niet terug. Weer even hoop maar helaas ook in de struiken niets te vinden. En dan ga je naar drie uur zoeken in de kou naar huis. 's Nachts wordt het -16 en langzaam begin je het vermoeden te krijgen dat het arme beestje dood gevroren is. Annemie blijft hopen en deelt pamfletten uit, gooit ze in brievenbussen en hangt ze overal op. Ieder morgen, voor ik ga werken, rij ik door de omgeving om te kijken of hij er loopt. Wanneer ik 's middags vroeg klaar ben nog een keer maar je ziet hem nergens.Annemie loopt uren te zoeken en wordt steeds wanhopiger. En dan komt er op zaterdag 11 februari een telefoontje van de dierenambulance dat mensen de hond hebben zien lopen langs de weg. Annemie belt mij gelijk en gaat gelijk naar het gebied toe. 3 km van huis dus hij heeft toch een stuk gelopen in die week. Helaas moet ik zelf werken maar ik beloof de volgende dag mee te komen zoeken. Zondagmorgen 12 februari krijgt Annemie een telefoontje van een beveiligingsmedewerker die Stefan heeft zien lopen. De man had geprobeerd hem te vangen maar hij was sneller. Ik met mijn man de auto in en op weg naar het gebied waar Stefan gezien was. De hele middag hebben we gezocht maar wederom niets. Annemie gaat de dag erna weer op pad met pamfletten in de omgeving van waar Stefan het laatst gezien is. Ook gaat ze naar een helderziende die haar verteld dat hij zich schuil bij een boerderij. Annemie is daar gaan kijken en de boer heeft haar ook de schuren laten zien maar helaas geen spoor. Het zoeken gaat door en af en toe krijg je een telefoontje van mensen die hem al eerder gezien hadden. Ik snap nog steeds niet dat mensen dan de dierenambulance niet bellen. Het weekend van de 18de blijft het stil, geen teken van Stefan. En dan komt er op dinsdag de 21ste een telefoontje van een mevrouw die zegt dat Stefan bij haar in de tuin vast zat maar op het moment dat haar man hem wilde losmaken hij wegvluchten. Weer een beetje hoop en Anemie woensdag die kant op met pamfletten. Ook hier staan enkele boerderijen en een boer belt al gelijk op dat hij een vermoeden heeft dat Stefan bij hem in een schuur heeft gezeten. Annemie gaat kijken en hij heeft daar inderdaad geslapen. Hij heeft zelf een nest gemaakt en omdat de boer daar zijn compost neer gooit was er ook genoeg voedsel. Annemie gaat overal zoeken maar wederom niets. Ze belt me 's woensdag in de avond op en we spreken af om met een grote groep het hele gebied uit te kammen. Omdat iedereen werkt moeten we dit op zondag gaan doen. Annemie gaat ondertussen verder met zoeken en ook op donderdag de 24ste heeft ze de ochtend weer het gebied door gelopen zonder resultaat.. En dan komt 's middags het verlossende telefoontje. Ze belt me op mijn werk dat hij gevonden is en dat de dierenambulance hem thuis komt brengen. Hij is op een terrein onder een aanhangwagen met zijn riem vast blijven zitten. De mensen hebben gelijk de dierenambulance gebeld en die heeft hem er onder uit gehaald. Ik beloof haar dat ik 's avonds uit mijn werk gelijk langs kom met champagne (voordeel dat ik in een slijterij werk). Dus 's avonds op weg naar Stefan en Annemie. De dierenambulance had hem netjes thuis gebracht en Annemie had een buurman gevraagd om hem naar boven te dragen uit angst dat hij zou ontsnappen. Nou hij liep dus gewoon netjes aan de riem mee.
En dan ligt hij heerlijk tegen de verwarming aan ontspannen te slapen. Hij kijkt je nog wel aan van wie ben jij maar hij is niet schuw. Ook heeft hij voldoende eten gehad want hij is niets af gevallen. Ik proost met Annemie op de goede afloop en geef haar tips over hoe nu verder. We laten Stefan aan de riem uit op het balkon. Ik pak hem op om hem weer naar binnen te zetten en om te kijken hoe hij reageert. Hij vindt alles best. Ik geef Annemie het advies om kaas te pakken en zo een spoor van blokjes naar haar toe te leggen zodat hij naar haar toe komt. Dit gaat heel goed en hij eet het laatste stukje uit haar hand. Daarna doe ik hetzelfde met brokjes en ook bij mij pakt hij het laatste brokje uit de hand. Stefan is van zichzelf al een angstig hondje door wat hij in Spanje heeft meegemaakt. Met dit erbij is dat natuurlijk niet bevorderlijk. Langzaam zal hij weer vertrouwen in de mens moeten krijgen maar ik weet zeker dat dit bij Annemie gaat lukken. Hij krijgt een tuigje en een halsband om bij het wandelen en honden moeten voorlopig uit de weg worden gegaan. Ook zal hij waarschijnlijk nooit los kunnen maar ja we zijn al blij dat hij weer thuis is. Nog een wormen kuurtje want wie weet wat hij allemaal heeft gegeten. Ook een bezoek volgende week aan de dierenarts en in de loop van de tijd een cursus staan op de progamma. Ik blijf contact houden met Annemie en
Nog een lange weg te gaan maar wat zijn we blij dat hij weer terug is!
Namens Annemie iedereen die de afgelopen tijd heeft geholpen met zoeken of op welke andere manier ons heeft gesteund BEDANKT!
Simone
Vrijwilligster ACE
Annemie namens iedereen succes met Stefan !!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten