Hallo allemaal
Wat gaat de tijd vlug. Het is al vijf weken dat ik hier in mijn nieuwe huis ben. In het begin was het wel even aanpassen.
Ik was net een beetje gewend aan de warme straten van Malaga en dan word je ineens gekatapulteerd naar een koud en vreemd land. Ik moest kennis maken met drie andere honden die mijn taal niet spraken. Zij zagen me meteen als dat kleine snotneusje dat ze wel eens even manieren bij zouden brengen. Nou dat viel ze dus tegen. Mijn naam moest ik inleveren, maar mijn karakter krijgen ze niet!
Gelukkig heb ik voor de rustige momenten Brammetje. Met hem kan ik ten minste kletsen over Spanje. Brammetje is een lamme goedzak. Hij komt ook uit Spanje en kent Fabiënne goed. Net als ik is hij daar ook in huis geweest. En we lachen samen nog wel eens om “die Snor”. Eigenlijk ook wel een goeie vent. Nee, met Brammetje kun je altijd een goed gesprek aangaan. Ik mag ook bij hem in de kamer slapen.
Saartje is een ander verhaal. Tot aan het moment dat ik hier in huis kwam was zij de vechtersbaas. Maar daar krijgt ze nu pilletjes voor. Iedereen zegt dat ze een stuk rustiger is geworden, maar daar merk ik niks van. Ik kan haar gewoon aan haar oren trekken en in haar poten bijten. Vindt ze niks erg.
Als ik keet wil schoppen hoef ik Saartje maar een knipoog te geven en binnen vijf minuten staat er geen stoel meer op zijn plaats. Ik mag in de tuin op haar rug mee rond rijden. Dat zit wel Ton, oh nee, Snor.
Lotje is de oudste van het stel hier. Zij voelt zich ook een beetje de baas. Maar daar heb ik maling aan. Ik heb mijn baasje tegen zijn vrouw horen zeggen: `Er is nog nooit een rooie geweest die deugt`. Dat heb ik goed onthouden. Als ze vervelend doet tegen mij dan zeg ik gewoon dat ze niet deugt en steek ik mijn tong uit. Dan gromt ze wel eens, maar dat zei zo.
Die mensenbeesten hier vallen best mee. In het begin had ik wat moeite met ze. Ik kreeg een soort touw om mijn nek en dan moest ik maar braaf langs die ouwe zeur meelopen. Kon ik niet rennen en springen. Maar nu weet ik dat dat maar voor even is. Na vijf minuten komen we bij een groot veld en daar mag ik los lopen tussen wel tien of meer andere honden.
Lotje was altijd de snelste en die gaat als een raket over het gras. Maar ik kan haar makkelijk bijhouden hoor. Saartje ziet er dan niet uit. Ze probeert met ons mee te scheuren, maar met haar dikke kont kan ze dat niet ze goed. Lachen joh als je haar met de élégance van een nijlpaard over het veld ziet crossen. Maar toch wel lief dat ze mee wil doen.
Als het slecht weer is of als het regent, dan krijg ik mijn eigen regenjas aan. Een rooie. Maar dat zal ook wel zijn omdat ze me dan beter in de gaten kunnen houden.
Ik ben al twee keer naar de schoonheids specialiste geweest. De eerste keer was het om de stank te verdrijven. Was wel even wennen, zo’n warm bad. Maar het viel mee. Nu proberen ze mij een andere look te geven. Mijn haar staat te wild alle kanten uit. Ze doen maar, er is beloofd dat ik geen skin head wordt en daar vertrouw ik dan maar op.
Maar goed, hier valt wel te leven. Van mijn vrouwtje krijg ik elke morgen een extra bakje voer met kippenlevertjes. Ik moet wel een beetje op mijn lijn letten anders moet ik naar de Weigt Watchers. Maar een beetje extra kon ik wel gebruiken zeiden ze hier. Dat zal dus wel.
In ieder geval wil ik al mijn hondenvriendjes een net zo goed nieuwjaar wensen als wat ik hier zelf kan verwachten.
Jullie horen wel weer van mij.
Fientje.
Fijne Feestdagen,
Lennard, Manuela en de hondenboel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten