Hoi allemaal!
Ik ben Diezel; een ondeugend hondje van bijna twee jaar oud.
Inmiddels woon ik al bijna 1,5 jaar in het koude Nederland waar ik zoveel mogelijk van de warmte probeer te genieten.
In de winter doe ik dat voor de kachel en in de zomer ben ik buiten; op plekken waar de zon is, kun je me vinden. Vind je me daar niet? Dan ben ik waarschijnlijk aan het graven of heel hard rond aan het rennen. Dit laatste doe ik vaak met een vriendje: Loeki. We zien elkaar enkele malen per week en dan is het feest. Als Loeki weer naar huis gaat, hebben de baasjes geen hond meer aan me; ik slaap dan uren aan een stuk.
De dierenarts is steeds heel erg blij als hij me ziet en is vanaf het begin al verliefd op me (net zoals heeeeeel veel andere mensen die ik heb leren kennen de afgelopen tijd). Hij vertelde dat ik een mooie en gezonde hond ben die barst van energie. De baasjes zijn het hier helemaal mee eens. Ook gaf de dierenarts aan dat een cursus voor mij wel goed zou zijn.
Stiekem was ik dat wel met hem eens want alles was eng. Mijn baasje ging met me op cursus en ineens werd ik een veel vrolijkere hond; ik was niet meer zo bang en leerde zitten, liggen, wachten maar bovendien ook spelen. Vooral dat laatste is erg leuk; ik speel het liefst uren aan een stuk. Je kunt met me voetballen maar ik breng je ook alle ballen die je gooit weer terug. Als je bij me op bezoek komt geef ik je één tip: laat niks binnen mijn bereik liggen want ik vind alles leuk maar weet nog niet zo goed hoe ik hier mee om moet gaan.
Ik wil iedereen bedanken die ervoor heeft gezorgd dat ik nu in een gouden mandje lig waar ik mag genieten van heel veel positieve aandacht van alle mensen om me heen.
Pootje van Diezel
Ik ben Diezel; een ondeugend hondje van bijna twee jaar oud.
Inmiddels woon ik al bijna 1,5 jaar in het koude Nederland waar ik zoveel mogelijk van de warmte probeer te genieten.
In de winter doe ik dat voor de kachel en in de zomer ben ik buiten; op plekken waar de zon is, kun je me vinden. Vind je me daar niet? Dan ben ik waarschijnlijk aan het graven of heel hard rond aan het rennen. Dit laatste doe ik vaak met een vriendje: Loeki. We zien elkaar enkele malen per week en dan is het feest. Als Loeki weer naar huis gaat, hebben de baasjes geen hond meer aan me; ik slaap dan uren aan een stuk.
De dierenarts is steeds heel erg blij als hij me ziet en is vanaf het begin al verliefd op me (net zoals heeeeeel veel andere mensen die ik heb leren kennen de afgelopen tijd). Hij vertelde dat ik een mooie en gezonde hond ben die barst van energie. De baasjes zijn het hier helemaal mee eens. Ook gaf de dierenarts aan dat een cursus voor mij wel goed zou zijn.
Stiekem was ik dat wel met hem eens want alles was eng. Mijn baasje ging met me op cursus en ineens werd ik een veel vrolijkere hond; ik was niet meer zo bang en leerde zitten, liggen, wachten maar bovendien ook spelen. Vooral dat laatste is erg leuk; ik speel het liefst uren aan een stuk. Je kunt met me voetballen maar ik breng je ook alle ballen die je gooit weer terug. Als je bij me op bezoek komt geef ik je één tip: laat niks binnen mijn bereik liggen want ik vind alles leuk maar weet nog niet zo goed hoe ik hier mee om moet gaan.
Ik wil iedereen bedanken die ervoor heeft gezorgd dat ik nu in een gouden mandje lig waar ik mag genieten van heel veel positieve aandacht van alle mensen om me heen.
Pootje van Diezel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten