Op 16 November
2024 kon ik eindelijk het Bodeguera-tje van 1jaar en 3 maanden, Biba (voorheen
Hazel) gaan halen bij haar Foster in Amsterdam. Ik was al een tijdje op
zoek via verhuisdieren, ik leef
grotendeels alleen en het leek mij leuk om een maatje te hebben, toen ik niet
meer hoefde te mantelzorgen voor mijn ouders
was het dan zover.
De eerste keer
dat ik haar opzocht op haar opvang adres was ik eigenlijk al verkocht, ze zag
er zo mooi en elegant uit het leek wel een danseresje zoals ze op
haar achterpootjes ging staan en met haar voorpootjes op mijn schoot.
Wel was ze heel schrikachtig, als je maar even een onverwachte beweging
maakte stoof ze al weg. Om
het zeker te weten ben ik er
ook nog een keer heengegaan met mijn goede vriend en zijn Jack Russell van 9 want het moest
natuurlijk wel klikken met die twee.
Dat ging
prima, Milo ( de Jack Russell van 9) trok zich niet zoveel aan van Biba maar
meer van de woestijnratten die Gaya,
haar “opvang moeder” op haar kantoor had, gelukkig zaten
die veilig achter glas en konden de hondjes er niet
bij komen.
Die 16de November is nu iets meer dan een jaar geleden,
Biba was in het
begin heel angstig
en liep overal achter
mij aan, ik had verder
geen ervaring met een eigen hond maar wel met de
dove Stafford van een vriend, waar ik vaak op paste maar dat was een totaal
andere ervaring en deze hond ging na het oppassen natuurlijk ook weer weg, nu
had ik Biba die 24 uur per dag bij mij was.
Ik woon aan
de zee en bij de duinen en het is een
ideale omgeving voor een hond, maar November, met gure wind en ijsregens, en dan zo’n hummeltje
uit het warme Spanje, vrachtwagens en tractoren
op het strand, nee ze bibberde over haar hele lijfje en was doodsbang.
Gelukkig at ze
goed en kwam al gauw wat aan, want ze was
aan de magere kant. Eten is
haar ding, nog steeds.
Zelf moest ik mijn eten laten bezorgen, ik had haar na
een week of zo één keer alleen gelaten
om een boodschap te doen en
toen heeft ze zo erg gehuild, dat was niet goed.
Ik had gehoord dat ze samen met haar zusje uit Spanje was gekomen
en in een doding station
had
gezeten, daarna naar het asiel en na een lange reis in een vrachtwagen ook nog eens in Brabant
haar zusje moest missen want die werd eerder uit de auto gelaten om bij
haar adoptie adres te komen,
geluiden van vrachtwagens, ijzeren
hekken en dat soort dingen waren voor haar heel beangstigend, begrijpelijk natuurlijk.
Ik ben achter de naaimachine gaan zitten en heb een warm (regen)
jasje voor haar gemaakt zodat ik
met haar naar het strand kon aan een lange lijn, geen idee of ze het
strand heeft gekend maar ze at werkelijk alles wat er lag en met
novemberstormen zijn dat behoorlijk veel zeesterren,
die kunnen gevaarlijk zijn voor honden en ik heb ze heel wat keren uit haar
bekje moeten trekken.
Omdat ik echt niets meer zonder
haar kon doen en ze ook de
eerste tijd niet buiten durfde
te poepen (wel in de tuin), heb ik na een maand een gedragstherapeute
ingeschakeld, ik werd er een beetje radeloos van.
Nu achteraf
denk ik wat is een maand nou? en dat zei die vrouw
ook.
Ze raadde me aan geduld te
hebben, Biba zou zelf wel aangeven
wanneer ze er klaar
voor was, en een
kort wandelingetje zonder stress was al genoeg, gewoon even de strandopgang op
en zodra er iets stressvols zou gebeuren, terug naar
huis.
Dat was wel even een teleurstelling want dat betekende nog meer binnen zitten, maar het
heeft gewerkt.
Ik heb haar
tegen het voorjaar laten wennen om in het kratje voor op de fiets te zitten (ik
heb geen auto) en heb daarvoor een warme gewatteerde “tas” gemaakt waar ze in kon zitten,
zo kon ik op een gegeven moment met haar naar de markt
om boodschappen te doen, ik kon haar ook even bij de dierenwinkel achterlaten als ik naar de
supermarkt moest dus zo langzamerhand kreeg ik mijn vrijheid
weer terug.
Nu, een jaar later,
is ze helemaal gewend,
ik heb een camera gekocht om naar haar te
kijken als ik er niet ben en ik
kan tegen haar praten als ze zich onrustig gedraagt.
Ze is
bevriend met alle buurhonden en daagt alle honden op het strand uit om mee te
spelen, de zeesterren raakt ze niet
meer aan, ze weet
nu dat ze te eten krijgt,
ze gaat mee op vakantie in de bus van mijn vriend met de Jack
Russell, ze springt nu zelf in de
bus, waar ze eerst heel bang voor was. De buren complimenteren mij vaak
omdat ze zo rustig is geworden.
Ik ben superblij met haar en ik zou nooit meer anders willen
maar om als alleenstaande een rescue hondje te
nemen is echt een zware dobber, gelukkig werk ik niet meer.
Biba is mijn beste vriendinnetje
en ik hou van haar, ik ben dolblij met haar, mijn leven is een stuk vrolijker geworden
en ik loop 3/4 keer per dag lekker met haar op het strand en in de
duinen, waar het kan laat ik haar los en dat is op steeds meer plekken.
Groetjes van Queen Biba en Arlet!!!
