Tot ons grote verdriet moeten wij jullie meedelen dat wij maandag 18 augustus onze lieve Brunoldus (voor ons gewoon Bruno) hebben moeten laten gaan. Wij hebben Bruno op 01-01-2013 vanaf Rotterdam Airport opgehaald als een heel bang hondje. Maar hij is uitgegroeid tot een prachtige lieve trouwe hond. Wel had hij "gebreken". T.g.v. heupdysplasie heeft hij een behoorlijke operatie moeten ondergaan. De HD is uiteindelijk hem fataal geworden.
Hij kon niet meer staan en lopen en weigerde te eten. Zelfs een plakje worst hoefde hij niet meer.Met pijn in ons hart hebben we hem losgelaten. Een geweldige hond is niet meer.
Als afscheid hebben we een gedicht voor hem:
Bruno
Een lege mand, het huis valt stil
Geen blije sprong meer bij ’t ochtendlicht
Nooit meer jouw zachte poot, nooit meer jouw trouwe blik
De leegte snijdt, het gemis zo zwaar, zo dicht
Uit Spanje kwam jij, schuw maar zo karakter fijn
Een ACE-hond, met broers en zusjes gered van dood en pijn
Jij leerde snel wat liefde was
En vond bij ons jouw veilig nest
Ach…, Jij blafte soms, maar nooit uit angst
In jou vonden wij geen spoortje kwaad,
altijd zachtaardig, warm en trouw
Bruno, een vriend, je was ons zo veel waard
De jaren kwamen en gingen stil voorbij
jouw blik werd dof, je rug werd stram
Het ging niet meer, keek naar ons in stil vertrouwen,
alsof je vroeg; “Mag ik nu gaan, mijn lijden voorbij?”
Dertien jaar een trouwe vriend
Die iedereen met zachtheid diende
Zijn blik werd moe, zijn lijf te zwaar
Zijn rust verdiend, na dertien jaar
Vaarwel, mijn vriend, we moesten je wel laten gaan
Als huisgenoot waren wij in liefde รฉรฉn
Wat zullen we je gaan missen, maar in ons hart
zul jij voor altijd in onze herinnering blijven bestaan
Geen opmerkingen:
Een reactie posten