Vandaag was het zover. Een dag die voor ons als haar baasjes misschien klein leek, maar voor Penny, onze lieve rescue-podenco, een mijlpaal was. Voor het eerst mocht ze loslopen op de hondenweide, en wat genoot ze ervan!
Het begon al spannend, nog voor het avontuur echt begonnen
was. Penny moest voor de allereerste keer met de auto mee. We hadden ons
voorbereid op wat onwennigheid, misschien wat zenuwachtig gesnuif of getril.
Maar niets daarvan. Ze stapte dapper in, keek nieuwsgierig om zich heen, en
gedroeg zich voorbeeldig. Alsof ze al jaren wist: “In die auto begint het
avontuur.”
En toen, daar was de hondenwedei. We klikten haar riem los
en even bleef ze staan, snuivend, kijkend… En toen schoot ze weg. Razendsnel,
met die typische podenco-souplesse, alsof ze de wind zelf achterna zat. Haar
oren fladderden, haar poten vlogen over het gras, haar hele lijf sprak van
vrijheid. Ze was puur geluk in beweging.
We stonden erbij en keken ernaar, het vrouwtje en ik, met
tranen in onze ogen. Tranen van trots, van vreugde, en ja, ook van ontroering.
Want dit kleine hondje, dat ooit misschien te veel moest overleven en te weinig
mocht leven, liet vandaag zien wie ze echt is: een vrije, vrolijke ziel met een
hart dat openbloeit bij elke stap.
Na een hele tijd spelen, snuffelen en sprinten, kwam ze uit
zichzelf weer naar ons toe. Ze liet zich rustig aanlijnen en stapte samen met
ons weer richting auto, alsof ze zeggen wilde: “Dank je, dat was precies wat ik
nodig had.”
Op de terugweg lag ze stilletjes in de wagen. Moe, voldaan,
gelukkig.
En wij? Wij reden naar huis met een hart dat overliep. Van
liefde. Van trots. Van het wonder dat Penny heet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten