Koda (Ace Zeb) is nu bijna een jaar bij ons en wat genieten wij van deze man. Koda uitlaten kost heel erg veel tijd. Tijdens het wandelen wordt al snel duidelijk dat hij een vreselijke vorm heeft van ADHD (Alle Dagen Hyper Dagen). Volgens ons gaat het in zijn hoofd van:
“Plassen-plassen-plassen, he een vogel! Kijk een
kind… wat ruik ik? Zei je wat? Wat is dat geluid? Rennen!!!!!! Spelen dan? Nee
terug!!! Links? Rechts? Draaien? Koekie???”
Daar komt ook nog eens bij dat hij de “wat istie
skeetig”-factor heeft. Ze denken allemaal dat hij nog een pup is (jonge looks
heeft ie van mij) en iedereen wil hem aaien, knuffelen, vasthouden en met hem
spelen. Een half uur later is er nog geen plas gedaan; laat staan een drolletje
gedraaid. Je kan je dan ook wel voorstellen dat wij soms bij het naar buiten
gaan kijken of er niemand is…. Undercover rennen naar het parkje…. Een
schietgebedje doen dat Koda zijn behoeftes doet, hem daarna bij zijn opvang afzetten
om vervolgens met een noodgang naar school/werk te vertrekken. Zweet op je rug
als je kantoor binnenstapt; een kind is er niets bij.
En dan heb je onze katten Macho en Stitch. Als
die met ons meewandelen dan is het hek helemaal van de dam. Ik naar het zuiden,
maar Koda met een noodgang richting het Noorden achter zijn kattenbroers aan.
Hij snapt nog steeds niet dat een lijn van 8 meter ook maar echt 8 meter is en
vaak is zijn lijf dan al een meter verder maar zijn nek hangt nog aan het
lijntje. Resultaat is een gelanceerde hond.
Afgelopen week was ik vrij en Koda maakte iedere
dag een frisse duik in het IJsselmeer. Ook daar is er geen houden aan en iedere
dag weer springt hij met 4 poten in de lucht als sprinkhaan door het water en
hij heeft publiek (2 labradoodles en 1 golden retriever) die hem gadeslaan;
zich afvragend wat er mis is met deze hond. Koda rent dan vrolijk op ze af om
ze vervolgens lamgeslagen en onder de modder weer op dezelfde plek achter te
laten. Zo heerlijk om te zien, maar daarna die lucht van natte (vis)hond in de
auto…. Ach, je neemt het voor lief als je ziet hoe happy hij is.
Met zijn Ataxie (lees: klunzigheid) gaat het
redelijk. Hij beseft nu dat je makkelijker voor de bank erop kan springen dan 3
meter er vandaan. Ik vroeg mij dan vaak af of het wel aan zijn spieren lag of
dat hij gewoon kippig was 👓. Hij glijdt wel nog
veel onderuit en als hij moe is dan sleept hij met zijn achterpootje, maar dat
mag de pret echt niet drukken. Hij weet niet van ophouden. Ik denk ook dat hij
Oost-Indisch doof is, maar een pak koekjes die op 2 hoog wordt opengemaakt of
het geluid van de slagroomspuit wekt hem echter uit zijn meest diepe comateuze
slaap; het valt dus allemaal wel mee met deze blonde boef.
Ook met zijn baknijd gaat het stukken beter. Ik
denk dat hij nu wel het besef heeft dat er altijd genoeg te eten zal zijn…… dat
zeg ik nu wel, maar Koda kan NOOIT genoeg te eten hebben. Als ik niet oplet dan
drijft hij straks tonnetjerond op het IJsselmeer.
En dan dat knuffelen…. Zo megalief. Als ik
thuiskom springt hij letterlijk in mijn armen. Met 2 tieners is het fijn dat er
toch nog iemand blij is om mij te zien. In de avond kruipt hij heerlijk tegen
ons aan en kan niet genoeg krijgen van kusjes geven. Een echte Adonis die mijn
hartje altijd sneller laat kloppen.
Iedere dag weer hebben wij het erover hoe
gezegend wij zijn dat Koda zo lief, aanhankelijk en speels is. Ken je dat; van
die irritante mensen die op feestjes alle foto’s van een hond laten zien en jij
denkt: “verlos mij van dit kwaad!”…….. die irritante mensen zijn wij Soms zit
er nog een kiekje tussen van een tiener met middelvinger of hand voor het
gezicht, maar Koda is gemaakt voor de fotosessies met bril, strik, lach etc.
etc.
Een jaar verder en de liefde en band is nog
sterker dan voorheen. Koda de Clown; die krijgen jullie niet meer terug ❤️❤️❤️
Dikke kus van Koda en zijn personeel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten