10 jaar geleden stonden we met veel ongeduld te wachten op Zaventem om onze grote schat in ons armen vast te nemen. We pinkten een traantje weg van geluk. Eens we thuis aankwamen stond er voor jou een gouden mandje klaar. Wat werd je verwent. In de buurt was je allemansvriend. Altijd ging je iedereen groeten en zelfs de buren die geen hond hadden kochten een doos koekjes om jou samen met je vriendjes een koekje te geven als je passeerde tijdens de wandelingen. Overal ging je mee naartoe en mochten we ergens niet binnen dan gingen we door. Pedro niet welkom, wij dan ook niet. Die onvoorwaardelijke liefde die je ons gaf deed onze harten sneller slaan.
Donderdagmorgen ging je nog mee op stap en in de namiddag ging je buiten liggen in de tuin, in het zonnetje, daar kon je van genieten. 's Avonds begon je ineens te rillen en zijn we direct naar de dierenarts gereden. Toen we je in de auto tilden had je ineens pijn. Allerlei onderzoeken gedaan en op de echo zagen ze een tumor aan de lever die gesprongen was en lekte. Je hele buikje zat vol bloed. We hebben toen de pijnlijkste beslissing moeten nemen om je te laten inslapen. We dachten, we gaan effe op controle en het zal mss wel opgelost worden met een pilletje en komen straks terug naar huis. Maar plots ging je van ons heen. Lieve schat, we zien je ontzettend graag en gaan je enorm missen, want de leegte in huis en jouw kwispelende staartje en jouw likjes blijven een hele mooie herinnering.
Lieve Pedro, waak over ons en speel maar veel met je vriendjes hierboven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten