Met een gebroken hart en veel verdriet moet ik jullie melden dat wij op 18 februari 25 afscheid hebben moeten nemen van Pina (ACE Cassie).
Pina kwam in ons leven op 12 oktober 2012, ongeveer 4 maanden oud. Het was spannend toen we haar in Zaventem gingen ophalen, vooral voor mijn man die nog nooit een hond in zijn leven had gehad. Hij stond er dan ook iets of wat sceptisch tegenover. Maar van zodra we thuis waren en Pina zich met een zalige zucht tussen ons in neervlijde was hij verkocht. Het was liefde op het eerste gezicht.
Pina was een guitige maar vrij rustige en brave pup en was snel met alles weg. Een vrij slimme meid.
Elke dag ging ze meer naar het werk van met mijn man. Overal ging ze met ons mee naartoe. Ze genoot van alle uitstapjes. Ze was de beste hond die we ons konden voorstellen: ze paste voor meer dan 100% perfect bij ons: zowel qua karakter als qua uiterlijk. Dolverliefd zijn we altijd geweest op haar.
Kon ze toch niet mee op stap met ons dan ging ze logeren bij mijn ouders in St Job. Haar 2e thuis…
Eind 2018 kreeg ze een Roemeens vriendinnetje: Mia. Vanaf toen moest ze de aandacht delen, maar daar heeft ze nooit een probleem van gemaakt. Ze was een heerlijke hond voor iedereen hier in huis (ook 2 katten)
Pina was een gezonde mix van 15 kilo: ik was er dan ook van overtuigd dat ze vlot 14 of 15 jaar zou worden. Helaas…
Begin 2023 kreeg ze de diagnose “de ziekte van cushing”. Volgens de dierenarts was ik er op tijd bij. Ze had nog niet al te veel symptomen dus met medicatie zou de ziekte niet te snel escaleren… ze zou “in principe” haar normale leeftijd kunnen halen, verzekerden ze ons.
Ook hier weer helaas…. Tot juli 24 is alles redelijk goed gegaan. Vanaf dan kreeg ze veel huidproblemen die nog wel te behandelen waren. Dat hebben we nog redelijk onder controle gekregen. Maar het ergste dat zich bij haar manifesteerde was de spierverzwakking, 1 van de symptomen van de ziekte. Daardoor ging wandelen en bewegen steeds minder vlot.
Sinds oktober moesten we ze op en af de trap dragen, op de zetel zetten, in de auto tillen. Met veel liefde hebben we dat gedaan. Tot 2 weken geleden haar achterhand steeds meer begon weg te zakken bij alles wat ze wou doen. Vooral haar rechterachterpoot kon haar gewicht niet meer aan. Ze gleed uit, ze viel, ze zakte scheef… Liggen en opstaan ging zeer moeizaam. Het was hartverscheurend om het aan te zien. Ons hart brak keer op keer.
We hebben uiteindelijk de vreselijke beslissing moeten nemen omdat haar lichaam niet meer mee kon, terwijl haar hoofdje nog zo alert was. Ze was zo flink, ze heeft nooit een kick gegeven.
Dat maakte het zo moeilijk om haar te laten gaan. Ze is geen 13 jaar mogen worden. We zijn er echt kapot van. Ze is 12 jaar en 4 maanden in ons leven geweest en het waren prachtige jaren. Daar troosten we ons mee.
We missen haar verschrikkelijk. Tranen vloeien nog in overvloed. Maar we zijn ook dankbaar dat ze bij ons terechtgekomen is. Wij hebben het voorrecht gehad om meer dan 12 jaar voor haar te mogen zorgen en dat hebben we aan jullie te danken.
Dikke dikke merci voor het TOPwerk dat jullie leveren. Zonder jullie hadden wij Pina niet in ons leven gehad.
Lieve warme groeten vanuit Antwerpen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten