Dagboek van Fabienne - Tranen met tuiten, veel verdriet, en toch mocht Coco vertrekken.

Een oudere dame stond met dit kleine hondje voor onze deur. Een heel verhaal, een hele uitleg waar je weinig mee kon doen, maar kort samengevat: ze mocht haar hondje niet meer houden van haar man. Ze had hem als kleine pupje gekocht, en was nu 3 jaar maar ze moest kiezen: haar man of het hondje.

Hij was territoriaal maar een heel lief hondje, zo zei ze. Eenmaal bij ons leerden we echter een heel ander hondje kennen. Omdat het een klein, wit bolleke is konden we gelukkig vrij snel een opvanggezin voor hem vinden. Ze doen echt alles opdat Coco zich veilig voelt, maar ze kunnen hem niet houden omwille van zijn agressief gedrag.

Met kinderen een onbegonnen zaak, hij bijt uit het niets, zit te grollen in zijn bench, hij is beter met mannen dan met vrouwen, hij doet enkel wat hij zelf wil en zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Coco is een project met hoofdletter P.

Hij zal nu moeten leven in een kooi, samen met andere honden, van witte parel naar af en dat allemaal dankzij een baasje dat niet snel genoeg van hem af kon zijn. Hun probleem is opgelost, maar Coco mag met zijn zware rugzakje beginnen aan een lange weg.

Het is ongelooflijk hoe mensen telkens weer liegen en bedriegen om zo snel mogelijk van hun probleem af te zijn, eentje dat ze nota bene zelf veroorzaakt hebben...

Meer informatie over haar vind je hier.