Ik kom net terug van een wandeling lang het kanaal in de
felle winterzon. Ondanks dat er vier trotse staartjes kwispelden en
paraat stonden om mij te vergezellen, deed ik alleen de oudste Kaia (Kai)
en Zara (Paky) de riem om. Basje (Nero) en Poppy (Antonela) wisten genoeg en
huppelden terug naar de bank om daar braaf te wachten tot hun vriendinnen weer
terug kwamen. Ze waren immers vanmorgen ook al uit geweest en mochten de
volgende keer vast weer mee.
Nadat Zara twee keer na het roepen van haar Nederlandse naam terugkwam, heb ik vanochtend voor de eerste keer de lijn losgekoppeld. Met kloppend hart, maar met vertrouwen want ze verdient de kans om los te rennen zo. Ok, ik had ook een zakje kip meegenomen, ik heb ervaring ;). Blij rende ze langs het kanaal, schoot in de verwilderde bramenstruiken om een eend te zoeken om vervolgens stom verbaasd te kijken dat deze via het water aan haar kon ontsnappen. Maakte niets uit, rennen is ook leuk en wat kan een Podenco Ibicenco dat hard. Met haar roze neus vooruit sprintte ze op lenige lange poten van me weg. Toen ze op flinke afstand was, was het moment daar....'ZARAAAAAAAA kom maarrrr'.... en ja hoor, ze draaide en sprintte volle vaart op me af. Dát moment, haar zo gelukkig zien...dát wil ik met jullie delen. Dat geluksgevoel dat ik kreeg om haar zó gelukkig te zien, niks is mooier dan dat.
Niets is zo mooi als een in de steek gelaten, verlaten of zelfs tot in een dodingstation gebrachte viervoeter zo op te zien knappen en daar zo een band mee te krijgen dat je dit geluk terugkrijgt. Een volwassen hond, met een rugzakje die je niet kent maar je leert elkaar steeds beter kennen en dat gaat met prachtige momentjes. Dat ze na een lange reis angstig doch nieuwsgierig in een vreemde auto aan je snuffelen en doodvermoeid de kop op je schoot leggen. De volgende dag zo hongerig zijn dat ze durven eten als je roept. Dat ze de riem om laten doen, aan het verkeer wennen, bij je op schoot kruipen ook al heb je vandaag een andere outfit aan die heel anders ruikt. Om vervolgens een paar maanden later (helemaal ingeburgerd) het beleg van je brood te pikken ;).
Zara is de vijfde hond die wij van Ace Charity adopteerden. Het begon ruim 10 jaar geleden met onze kleine maar oh zo snelle Kaia, Al snel wilden we een speelmaatje voor haar omdat ze hier behoefte aan had. En zo kwam Basje (Nero). Een witte herder in een Chihuahua gedaante. Deze altijd vrolijke en dappere rakker moest een en ander af en aan leren, maar wat zijn we al ruim 9 jaar blij met dit toffe kereltje. Zwemmen, rennen, altijd kwispelen en altijd in voor een knuffeltje of mooie foto.
Nola (Nola) volgde 6 jaar terug, we hebben haar helaas afgelopen jaar moeten laten inslapen. Wat was zij een lieve hond. Zo blij vanaf dag 1, zo fijn spelen met de rest, zo moederlijk naar Poppy die een jaartje later naar ons kwam. En Poppy, onze Podenco Maneto, een klein angstig oud jagertje met helaas een paar Spaanse ziektes onder de leden. Maar ondanks huppelt ze al 5 jaar rond van haar tweede leven te genieten. Angsten zijn overwonnen en ze heeft leren spelen met de rest. Elke dag weer is een feestje met haar..of misschien wel door haar.
En nu Zara, weer opnieuw beginnen met in ons achterhoofd dat zij evengoed zo goed gaat hechten aan de rest. En dat dit gaat gebeuren, was vanaf dag 1 duidelijk. Met een beetje aanwijzingen van ons, slapen ze samen in de woonkamer/keuken, op de bank of in een mandje. Er wordt, op het speelgoed na, niets gesloopt. Ze lijken te weten wat een geluk dat ze hebben. En wij weten hoeveel geluk wij hebben. Elke dag weer zoveel knuffels, kwispels, gekkigheid en heerlijke wandels. Niks mooier dan ons roedeltje, en ook al is er in het afgelopen jaar veel veranderd, lijkt er vandaag ook niks veranderd. Er liggen vier Spanjaarden op de bank te wachten tot baasje straks thuis komt. Diep in slaap, in hun gouden mandje, te dromen van de avonturen van vanmiddag.. de eend in het water en de natte poten in volle vaart dwars door de modder. Dát moment, daar dromen zij van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten