Het zal je maar overkomen om op een dag in een rescuecenter of dodenstation terecht te komen, en geloof me, het gebeurt non-stop en meestal met erg weinig gevoel. We worden dagelijks geconfronteerd met krokodillentranen waar je zo doorheen prikt, en de harteloosheid en het egoΓ―sme van mensen. Maar het zijn de honden zelf die de hel moeten ondergaan, en voor hen is het enorm hard en meedogenloos.
De Podencootjes en andere jachthondjes zijn de eerste dagen van slag, maar die verbeteren hun situatie. Jagers zijn hier nu eenmaal gevoelloze en keiharde individuen die hen vaak zwaar mishandelen en zeker niet goed verzorgen. Voor hen voelt het hier na een week als Club Med: elke dag een bakje eten, vers water en lieve, zorgzame mensen om hen heen. Hen zie je echt veranderen na enkele dagen, behalve dan degene die zo zwaar werden mishandeld dat het vertrouwen in de mens volledig zoek is.
Hondjes of katjes die uit een thuis komen, dat is een ander verhaal. Zij zien echt af en zijn emotioneel volledig kapot. Regelmatig krijgen we hondjes binnen die het dusdanig zwaar krijgen dat ze gewoon zich laten gaan, soms zelfs met de dood tot gevolg. En hoe hard je hier ook met z’n allen tegen vecht, zolang ze niet worden opgenomen in een gezin gaat het niet beteren. Daarom zitten wij bij ons thuis vaak overvol, om hen toch maar te proberen redden.
Velen van hen gaan na enkele weken wel weer beter, maar het blijft een kale kooi en geen thuis. Omringd door een hels lawaai, neemt de overlevingsdrang over en de sterkste manifesteert zich. Hoe vaak zullen ze niet denken aan dat baasje dat hen achterliet, de wandeling die ze kregen of de zetel die hen zo lief was? Ze zullen nooit kunnen begrijpen waarom de persoon die zij zo trouw waren hen zomaar dumpte…
Ze zien af in het asiel, dat is een feit, en daarom mensen: adopteer een hond! Ze zijn het zo waard!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten