Haar bedroefde adoptante schreef een afscheidsberichtje..
"Lieve Muis, Smiley, Belli...,
Ik weet niet waar ik moet beginnen. Vorig jaar heb ik na
letterlijk 1 blik, 1 foto en een paar seconden de impulsieve beslissing genomen
om jou uit Spanje te adopteren. Na ik al gemaild had voor jou, heb ik pas aan
mama gezegd dat ik dat gedaan had. Wat was die effe verbouwereerd, haha.
Wat mij betrof mocht je de dag nadien al komen, maar corona
deed nog een beetje lastig toen.
Ik zie ons nog staan aan de poort om jou op te pikken. De
camion was meerdere uren te laat, hup poef, ‘Belli?’ En daar werd je recht uit
diezelfde camion in mijn armen geduwd.
Ons ‘zorgenkindje’. Want dat wisten we dus wel degelijk op
voorhand. Gudrun van ACE had ons daarover goed ingelicht. Je eerste dag werd al
direct eentje om in te kaderen. Tot 22u15 heb ik toen achter je mogen lopen,
want uiteraard wist ik het beter en heb ik je toch losgelaten in de tuin,
ondanks de wijze raad van je mama dat niet te doen..
3 dagen later was al duidelijk hoe trouw en lief jij was.
Van gaan lopen van me, naar als ik wandelde, wandelde jij en als ik stopte,
stopte jij ook.
Je was zo mooi, als je wel niet de mooiste van allemaal was.
Ik kende niets van jouw ras. Gewoon en alleen al die smile
op je wezen was wat me deed smelten. En toen ik alles beter bekeek, was jij het
Simpsons hondje!!! Wist ik veel dat dat een effectief ras met de naam Podenco
was.
Op wikipedia staat : 'tal van verschillende soorten podenco.
Springt uit stilstand 1,80m' shit...
Maar jij, met je heupprobleem en je ruis op je tikker, jij
zou dat nooit doen. En die vuile zandvlieg die je besmet had met Leishmania.
Al die medische kwalen werden 3 dagen later helemaal
bijzaak, want jij had fantastische bloedwaarden, zodat zelfs de dierenarts niet
wist wat ze zag. En dat pootje, dat was waarschijnlijk een ongelukje dat slecht
aan elkaar gegroeid was. Behalve de Erlichia, waar we niets van wisten, maar
dat wel positief stond op je paspoort. We hebben je daar onmiddellijk voor
behandeld en gingen ook naar de cardioloog want je hartje moest getest worden.
En ja hoor zelfs de cardiologe stelde ons gerust! Als je hartje volgend jaar
nog zo mooi sloeg, moesten we niet meer jaarlijks langskomen!
Hier zijn we jammer genoeg niet geraakt..
Plots gebeurde er vanalles, en werd je dag na dag zieker. Je
niertjes gaven het op, wat een gevolg van je Leishmania kon zijn, en wat we ook
probeerden: speciaal dieet, nierspoelingen, het enige resultaat was dat jij
niet meer at.. De dierenarts durfde zelfs geen prognose meer geven over hoelang
we je nog bij ons zouden mogen hebben.
En zo gezegd. Dag na dag verloor je gewicht en werd je
magerder.
Vers vlees, vlees uit de diepvries, Filet de sax, kaas, ham,
ik kookte kip met rijst en bakte worstjes. Je wou letterlijk niets meer eten.
Niets..
Het was uitstel van executie..We probeerden zelfs vloeibaar
eten met een spuit de laatste week. Maar als jij de spuit zag? Dan kwamen je
laatste krachten boven en probeerde je weg te raken.
We waren je aan’t proberen te laten overleven, want van
leven zat er niets meer in je. Je ging buiten om te plassen en enkele slokjes
water te drinken en kwam naar binnen, stopte aan de onderste tree van de trap
en keek naar me, dan wist ik dat je zelf niet meer boven raakte en droeg ik je
naar boven. Want boven, in ons bed, lag je het liefst.
Je ging niet meer buiten op de zetels liggen, je speelde
niet meer met je touwen, en wat het duidelijkste maakte dat jij niet ok was,
waren Basil, Roxy en Marvin die aan gans de andere kant van de zetel gingen
liggen. Uit je weg.
Vandaag brachten we je niet meer terug mee naar huis,
en zouden we je niet meer gaan oppikken om mee naar huis te gaan. Toch niet op
je eigen 4 pootjes. Ik weet nog steeds niet of dit de juiste beslissing was,
maar als de dierenarts zelfs zegt dat er geen opties meer zijn, en je pijn
hebt, dan was dit het humaanste, toch?
Ik kom uit een gezin waar altijd, maar dan ook altijd
huisdieren waren. Er is geen moment geweest dat er niet minstens 1 hond en 1
kat was.
Meestal waren het er eerder 3 tot zelfs 4. En ja, daar zijn
er ook al gestorven uiteraard, maar nu? Ik weet geen blijf met mezelf. En ik
miste je vannacht al, al lag je toen nog naast mij.
Jij bent voor mij een van de mooiste meisjes die ik ooit
mocht liefhebben, en wat jij en ik hadden zal ik misschien nooit meer hebben
met een hondje.
Ik hoop dat je nu lekker kan rondlopen terug, rondsjezen op
mooie velden want dat deed je graag! En je vol vreten zoals in het begin alsof
je bij ons nooit geen eten kreeg, tot de weegschaal het tegenovergestelde zei,
maar je er je niks van moet aantrekken, want daarboven is alles en iedereen perfect.
Ik hoop uit de grond van mijn hart dat je gewoon terug hond
mag zijn vanaf vandaag. Zonder alle medicatie en restricties.
2 jaar, 6 maanden en 15 dagen werd je. Waarvan wij 1 jaar en
9 dagen hebben mogen genieten van jouw smiley en jouw zachte warme karakter.
Jij maakte van mij een trots baasje, ook al was ik
waarschijnlijk een lousy baas, want rechtlijnigheid en zo zat in onze opvoeding
niet in.
‘Nee! Geen eten van tafel’, en terwijl een stukje worst
geven...
Dank je wel m'n kleine smiley poddie, ik hou van jou ❤️"
Ondanks de goede zorgen en liefde is Belli helaas te vroeg
gestorven. Anderzijds zijn er vele hondjes met leishmania en erlichia die
wel oud mogen worden. Zij verdienen het ook om een fijne thuis te vinden, net
zoals Belli er één had. We wensen de adoptanten heel veel sterkte toe, en
danken hen voor het fantastische jaar dat Belli nog heeft mogen meemaken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten