Liesje is helaas nog steeds erg bang voor mensen, m.n. mannen.
Het is niet helemaal droevenis hoor, zij is aan mij nu helemaal gewend en wandelt ook altijd met mij. Met mijn man wandelen vindt zij nog steeds eng. Op zich geen probleem want wij lopen toch in ploegen, de oudjes kunnen niet meer zo ver. Op een gegeven moment moet je gewoon accepteren dat die angst niet zal veranderen en het leven zo aanpassen voor Liesje dat het de minste stress geeft voor haar. Het is natuurlijk een hond van inmiddels 11 jr. die zo te merken een vreselijke tijd achter de rug heeft. Zij heeft kogels in haar rug die je volgens de dierenarts het beste kunt laten zitten. Die zitten diep en zijn inmiddels ingekapseld.
Wij vermoeden dat Liesje van een jager is geweest. Wij wandelen altijd in een recreatiegebied wat stil is en waar je alleen andere hondeneigenaren tegenkomt. In het begin was zij bang voor alles en iedereen en bleef zij maar aan de rechterkant van mij lopen. Van het minste geringste wat haar lijf raakte (hondenlijn of staart van een andere hond), kroop zij helemaal in elkaar en keek mij dan angstig aan.
Dit is inmiddels helemaal verdwenen en zij loopt nu vrij (wel aan de lange lijn) naast mij en loopt gewoon haar neus achterna. Lekker spitten in muizenholletjes enzo. In die zin is zij erg vooruit gegaan. Ook vrouwen die wij nu tegenkomen, zijn niet meer zo erg beangstigend. Zij maakt constant oogcontact met mij en ik bevestig natuurlijk dat alles goed is. Maar voor mannen deinst zij echt achteruit.
Verder is zij thuis een heel stuk vrijer geworden en daagt mij ook uit met speelbogen, zo grappig om te zien. Echt contact met de andere honden maakt zij niet.
De korte wandelingen hebben wij opgegeven, een hond die zo bang is en totaal gestrest van een wandelingetje terugkomt en daarbij ook nog niet durft te plassen, die doe je geen plezier.
Gelukkig hebben wij een grote tuin waar zij heerlijk rond kan rennen. Wij lopen 2x per dag een lange wandeling in dat recreatiegebied langs de rivier. Zij moet alleen geen hondenfluitje horen of iemand die zijn hond fluit want dan schrikt ze zich een ongeluk, staart gaat helemaal onder haar kont en het is trekken geblazen naar de auto. Van schieten (jagers), gaat zij helemaal over de rooie en trekt ze echt keihard van het geluid vandaan.
Qua gezondheid gaat het allemaal goed. De medicatie zij voor haar hart kreeg, heeft onze dierenarts afgeraden. Na onderzoek is gebleken dat dit niets doet voor het hart en ieder medicijn is natuurlijk schadelijk voor de nieren. Zij heeft een hartruisje zoals meer oudere honden hebben. Daar zijn wij dus mee gestopt en tot op heden, heeft zij totaal geen last.
Ook de bulten onder haar buik zijn gelukkig niet uitgegroeid tot iets kwaadaardigs maar die laten wij regelmatig controleren.
Verder is er maar één woord voor Liesje en dat is LIEF!!!
Het is zo zonde dat zo’n hond zo verpest is voor de rest van haar leven, er zit geen greintje kwaad in en ze wil het alleen maar goed doen.
Haar favoriete bezigheid is slapen op de bank, het liefst met haar kop om mijn schoot 😊
We hopen dat ze het nog lang volhoudt en dat ze nog vooruit blijft gaan. Zo niet, dan is het ook goed. Zij is goed zoals ze is en we doen er alles aan om haar met haar angst een fijn leven te geven zonder stress. Dat verdient zij wel!
Marian.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten