Na het overlijden van onze teckel was ik op zoek naar een andere, niet te
grote hond.
Na lang zoeken viel mijn keuze op Lori.
Toen alles rond was begon het wachten. Gelukkig duurde dat niet lang omdat
er een plaatsje vrij was op een vlucht. Op 4 sept. 2018 konden we haar op halen
op luchthaven Rotterdam. Ja, daar was ze. Ik herkende haar direct, onze kleine
Lori. Wat was ze bang, haar hele lijfje was strak gespannen en in haar blik zag
je de paniek.
Eenmaal thuis ging ze eerst het huis verkennen, daarna kennis maken met
onze katten en toen met onze andere honden.
Ik was een paar dagen vrij van mijn werk en had dus alle tijd voor haar. En
's nachts mocht ze bij me op bed. Ze was al direct erg aanhankelijk,
waarschijnlijk gewoon omdat ze haar veiligheid bij mij zocht.
Ze reageerde ook al heel snel op haar naam en ze luisterde goed. Naar
buiten gaan vond ze héél eng en de eerste dagen droeg ik haar de tuin in om haar
behoefte te doen. Dat ging niet zomaar omdat ze dan heel gespannen was.
Geleidelijk aan toch ook maar een stukje buiten het hek, vooral samen met de
andere honden. Maar regen, wind en donker vond ze maar niks. Ook fietsen vond ze
erg eng.
Het zindelijk worden was echt een dingetje, en is ze nog niet 100%, maar de
ongelukjes zijn er nu bijna niet meer.
Verder is ze een enorme schat die echt geniet van haar nieuwe leven, en wij
genieten erg van haar. Ze hoorde er eigenlijk al gelijk helemaal bij.
Ze is goeie maatjes is met mijn Griekse hondje, buiten lekker samen rennen
en ontdekken, en binnen samen stoeien.
Ik ben blij dat het door ACE mogelijk is gemaakt dat Lori een kans op een
beter leven heeft gekregen, en ook met de goeie begeleiding bij de hele adoptie
procedure.
Pauline.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten